Route 66 en verder

Er is nog een stuk van de historische Route 66 intact en die hebben wij gefietst. Een goed alternatief voor de snelweg die ernaast ligt. Er is een hoop niks, en een paar glooiende droge heuvels. Af en toe kom je dan in een dorpje waar de nostalgie nog leeft en waar de bussen toeristen worden losgelaten om na een kwartier met volle tassen weer in te stappen. In een van die dorpjes sliepen wij en dan zie je dat het anders is dan overdag. 's Avonds in een kroegje waar 3 man binnen was, werden wij natuurlijk getest op interesse in een potje poolen. Bleek dat die jongens daar er bijna een salaris aan verdienen om tegen toeristen te spelen. Ze waren ook wel erg goed. Zodra je dan echter vraagt of er een hotel is 2 dorpen verder aan dezelfde weg, blijken ze nog nooit van dat dorp te hebben gehoord!! Dit komt hier wel vaker voor. Ze jagen zo snel voorbij met de auto, dat ze het dorp niet eens zien. En fietsen doen alleen mensen van wie het rijbewijs is afgepakt wegens dronkenschap. Wat zullen ze wel niet van ons denken:) Veel mensen zeggen ook dat zeweg willen van de plek waar ze zijn en vragen dan vervolgens of je in Nederland makkelijk een visum of werk kan krijgen. Uhm, daar heb ik me nooit zo in verdiept. Ik zou niet weggaan uit een land waar zoveel ruimte is!

Van Route 66 zijn we verder afgezakt naar het zuiden, langs Lake Havasu,met mooie kampeerplekjes,naar Blythe. Hier is ook de staatsgrens met Californie. Over de freeway kwamen wij binnen, maar onze spierbundel Arnold Schwarzenegger heeft besloten dat in Californiegeen fietsers op de freeway mogen rijden. Voor navraag werden we verwezen naar de Highway Patrol, die ons verwees naarde maatschappij die de wegen onderhoudt, die ons weer terug verwees naar de Highway Patrol. Kwestie `kastje naar de muur'? Uiteindelijk werd ons verteld dat indien er geen alternatieve route is, jeop eigen risico over de freeway mag. Dat hebben we gedaan en zelfs de Highway Patrol die ons voorbij kwam, stopte niet om ons eraf te halen. Wederom staan die borden er alleen omdat ze bang zijn voorclaims, zoals dat met alles is.

Deze freeway was voor ons de enige mogelijkheid om Joshua Tree National Park te bereiken. Dit is wel een aanrader, zeker met de vallei vol met deze bomen en de cactussen die nu in het rood, roze, geel, groen en wit bloeien. En de dieren; we hebben een slang, vossen, kalkoenengezien en een kangoeroemuis die vrolijk 20 meter met ons meesprong tijdens een beklimming. Erg grappig! Voordat we het park ingingen hadden we al een paar dagen geen supermarkt meer gezien. Maar geen zorgen, onze inschatting was dat er wel een winkel was in het park, zoals bij alle parken. NIET dus, er was nieteens water!. Voor 1dag eten hadden we bij ons.En laat nou net onze pindakaas en jam alleen uit een bodempje bestaan. Met alleen een kontje oud brood en allebei een bidon met water, kwamen we hongerig het park uitgefietst. Gelukkig hoefden we alleen af te dalen en een cafe binnen te fietsen. En dat voor ervaren kampeerders........

Nieuwe poging..

Omdat jullie natuurlijk allemaal benieuwd zijn hoe het na die winderige dag afgelopen is, zal ik het even vertellen. De volgende dag zijn we vroeg vertrokken en zoals de weerman had gezegd, was het nu noordenwind! Waar we de dag ervoor 3 uur over hadden gedaan, bereikten we nu in 3 kwartier. Het was hoe dan ook een goede keus, het bleek ook nog eens 140 kilometer te zijn. Maar we hebben het wel gehaald! Sander had nog een lekke band onderweg, een spijker van 2 cm was de boosdoener. Na 2 keer plakken waren we het beu en hebben we er een nieuwe band op gegooid.
Na een paar dagen bereikten we de Grand Canyon, maar de camping was nog dicht. Overal zijn de campings het hele jaar open, behalve op de meest bekende bezienswaardigheid van de States! Met mijn vrouwelijke charmes (of gewoon door mijn uitgeputte vieze uiterlijke verschijning) kregen we een plekje bij de Rangers aangewezen. 's Ochtends om 6 uur een half uurtje alleen bij de Canyon naar de zonsopgang gekeken. Dat is een uitzondering, als je ziet hoe druk het overdag is en het is nog niet eens het seizoen. We raken hier in gesprek met een jongen die al 2 jaar aan het fietsen is en geld verdient met het schrijven van een boek hierover. Maar hij gebruikt geen gewone fiets, maar zo'n circusfiets, met een groot en een klein wiel. Het kan dus nog gekker! Ik ben heel blij met mijn 2 dezelfde wielen en grote hoeveelheid bagage.
Na de Grand Canyon gaan we verder richting het zuiden. Het blijft maar hard waaien, voornamelijk vanuit de richting waar we naar toe willen natuurlijk. Het is het `windy season'. We dalen af, en met iedere paar 100 meter lager, zie je andere begroeiing. Eerst naaldbomen en droge pollen, dan cactussen met rode bloemen, dan roze. Het wordt steeds warmer.
We zitten nu in Kingman, in een cheap motelletje. Er is hier niks te doen. We kwamen toevallig langs een fietsenmaker en omdat Sander z'n kilometerteller kapot was, zijn we even naar binnen gegaan. Leuke vent, hij heeft weinig te doen hier, niemand die hier fietst. Volgens hem hebben ze allemaal luie hobby's. Daarom kregen we gelijk pizza en bier en is hij nu met Sander de kilometerteller aan het installeren en zit ik achter de kassa te emailen. We wilden naar de bieb, daar schijn je gratis te kunnen internetten, maar zo ver kwamen we dus niet. Nu zitten we hier al 2 uur, een groep mensen is buiten (op straat!) aan het spinnen en gaan we straks samen wat eten. Zo gaat alles hier, spontaan.

Ik wil de fietsenmaker niet te lang van het werk houden, dus vogende keer meer. Inclusief een item over klimaatverandering.......

Teruggewaaid naar Page

Vanaf Bryce Canyon zijn wenaar Kodachrome Basin gereden. Onderweg zien we wel 10 dode herten langs de kant de weg in verschillende stadia van ontbinding. Dat is ook wel te ruiken.Ze laten hier alles liggen, ze hebben toch een auto met airco waarmee ze er langs kunnen scheuren. Kodachrome Basin (de naam komt van Kodak) is een State Park en wederom rustiger dande Nationale Parken. We doen een trail met de fiets, langs alle aparte creaties van de natuur.Er is wel een hoop rood zand, dat we na een week nog overal terugvinden. Vanaf dit park fietsen we 80 km dirt road, met sommige stukken onbegaanbaar los zand. Maar wat een uitzichten!! Door canyons, bogen van steen en we zien zelfs nog een paar overgebleven (lees: nog niet geschoten of doodgereden) wilde dieren!!Gelukkig wacht er 's avonds een `all you can eat' bbq bij de camping en dat laten we ons geen 2 keer zeggen. Dus gaan we 's avonds misselijk naar bed.

We waren net goed op stoom! Na een goede week fietsen, besloten we een rustdag te nemen. Een motel met eigen keuken, (lekker aardappels, vlees en groenten klaarmaken) en een achtertuin met picknicktafel en bbq. Na deze rustige dag wilden we op weg naar de zuidkant van de Grand Canyon. We moesten zeker 100 km afleggen, omdat er tussenin geen plek zou zijn om te slapen. Na 20 km en 3 uur verder, werd het mij te gortig. Dit gaan we dus niet halen. Met een windkracht van 30 mijl per uur opons hoofd, een gemeen vals plat en chocola in m'n benen besloten we dat dit de eerste keer in onze fietscarriere zou zijn dat we om zouden draaien.De terugweg was dus verdacht makkelijk, zelfs zonder te trappen kwamen we weer terug bij hetzelfde motel. Onze kamer was nog vrij.Mooi, dan het verdriet maar wegdrinken met een paar biertjes....en morgen weer een poging!

Eigenlijk was het niet de bedoeling, maar ik heb even wat foto's op de weblog gezet terwijl de beheerder van het motel weg was. Als hij er wel is, komt het er ook niet van, want hij lult me de oren van het hoofd. Ik weet nu alles van de mormonen, navajo's, poligamisten, de dreigbrieven die hij naar iedere Amerikaanse president(skandidaat) stuurt, zijn guns, scheidingen etc etc.Het uploaden van foto'sgaat echter wel erg traag, dus het zijn er maar 3. De rest volgt nog, wantvan een gulle gever hebben we meer fotoruimte gekregen...bedankt!!. Die moeten we nu natuurlijk wel volmaken.

Brrrrr..... ijs op de tent!!

Sinds de vorige update hebben we weer heel wat gezien en meegemaakt. In een onbewaakt ogenblik schoof Sander van de weg in het grind. Zijn fiets ging onderuit en daar lag hij op z'n buik. Gelukkig lag alleen zijn hand open en was het dit keer geen Afrikaans zand, maar Amerikaanse kiezels die we eruit moesten pulken.

We hebben 2 Nationale Parken bezocht, Zion en Bryce. Zion was mooi, daar hebben we een wandeling gemaakt met griezelige afgronden. Het was echter supertoeristisch, niet echt wat voor ons dus. We hebben er een rustdag genomen en ons lekker met de shuttlebus laten rondkarren. Dat is weer eens wat anders. Om uit dit park te komen moesten we door een tunnel waar fietsers niet toegelaten worden. Een pickup nam ons gelukkig mee en in de tunnel begreep ik goed waarom we daar niet mochten fietsen.

Naar Bryce was een flinke klim, flink zweten dus.Je moet daar toch van genieten, want het kan de volgende dag zomaar anders zijn!!!!We kwamen terecht in een sneeuwstorm, die met tussenpozen een hele dag duurde en die ons veroordeelde tot 2 uur in een benzinestation te zitten. Daarna is het alleen maar verschrikkelijk koud geweest, met ijzige wind en vannacht zelfs ijsafzettingen aan de binnenkant van de tent. Al je kleren aantrekken die je bijje hebt en de nacht uitzitten, is het enige wat je kunt doen. Of 150 dollar betalen om in een lodge te slapen. Maar ja, we moeten nog een heel jaar!

De Amerikanen zijn over het algemeen erg aardig. Iedereen maakt wel een praatje, ook als je niet op de fiets zit. Sommigen zijn wel erg oppervlakkig, maar ja, je hebt ook niet altijd zin in diepgaande gesprekken. Verder is het goed zoeken naar fatsoenlijk eten.Al die ketens met burgers en friet, daar wordt je wel een beetje moevan. Dus eindig je de dag soms met macaroni uit blik,als je uitgehongerd bent, krijg je dat wel weg......

Nu gaan werichting Grand Canyon........

En dan... op de fiets!!

Leaving Las Vegas. Er uit fietsen is altijd lastig. We vinden echter zonder veel problemen de weg. Het fietsen gaat nog wat zwaar. Het is prima weer, maar het is zo droog, dat je niet zweet en je lippen zelfs ingesmeerd met vaseline nog barsten!Dit is echte woestijn. We fietsen een stuk highway waarna we afbuigen naar Valley of Fire State Park, prachtige rode rotsformaties. Na een slopende 90 km belanden we op de camping, prachtig plekje onder de sterren.

Vandaag (3 april) is het warmer. We zitten nog geen 40 km verder of we worden ingehaald door een Amerikaan op een motor. Hij was ons voorbij maar isomgedraaid en vraagt ons of we bij hem thuis willen slapen. We nemen z'n aanbod aan en belanden in een Amerikaans gezin.Zijn vrouw is net Mrs. Nevada af. We krijgen onze eigen kamer met douche. Luxe!

En dan... op de fiets!!

Leaving Las Vegas. Er uit fietsen is altijd lastig. We vinden echter zonder veel problemen de weg. Het fietsen gaat nog wat zwaar. Het is prima weer, maar het is zo droog, dat je niet zweet en je lippen zelfs ingesmeerd met vaseline nog barsten!Dit is echte woestijn. We fietsen een stuk highway waarna we afbuigen naar Valley of Fire State Park, prachtige rode rotsformaties. Na een slopende 90 km belanden we op de camping, prachtig plekje onder de sterren.

Vandaag (3 april) is het warmer. We zitten nog geen 40 km verder of we worden ingehaald door een Amerikaan op een motor. Hij was ons voorbij maar isomgedraaid en vraagt ons of we bij hem thuis willen slapen. We nemen z'n aanbod aan en belanden in een Amerikaans gezin.Zijn vrouw is net Mrs. Nevada af. We krijgen onze eigen kamer met douche. Luxe!

Gokken in Las Vegas

Na een emotioneel afscheid en een eindeloos durende vliegreis, komen we aan in Sin City, oftewelLas Vegas. We hebben nog een stop in Philadelphia waar we gelijk een patriottistisch staaltje vaderlandsliefde te zien krijgen. Twee soldaten worden door de een na de ander getrakteerd als ze de kroeg binnen komen lopen. We horen ze tegen elkaar zeggen dat ze zich maar moeten omkleden omdat ze anders dronken worden!Onderweg hebben we nog opgetrokken met Frans, een oud-leraar Engels van Sander en zijn fietsvriend Jan. Zij gaan van Phoenix richting de oostkust fietsen in 3 maanden.

In Las Vegas is het weer lang wachten op de fietsen. Tot onze schrik ligt de fietsdoos van Sander uit elkaar. De fiets is beschadigd, dus we doen aangifte. Het gaat 6 weken duren en dan nemen ze telefonisch contact met je op. Alsof dat gaat werken! Maar goed, op de fiets langs The Strip naar ons hotel. De volgende dag gaan we Las Vegas bekijken. Ik ben nog niet helemaal hersteld van m'n griep, maar we kunnen wel lekker uitslapen. 1 dag in deze stad is eigenlijk wel voldoende, van ellende ga je dan maar gokken. Want daar is het ook voor gebouwd. De stad bestaat uit bedrog.Eigenlijk is het alleen maar buitenkant. En die hebben de Amerikanen genoeg! Wat hebben we ons zitten vergapen bij het ontbijtbuffet, wat die mensen allemaal wegproppen in recordtijd aan zoete en vette troep. En wij maar zoeken naar een fatsoenlijke boterham. Ik had op slag geen honger meer.

's Middags in een van de hotels winnen we 70 dollar bij de fruitautomaat. De laatste avond in Las Vegas zet ik het geld in aan de roulettetafel dat we van de Zoute Snor en co. hebben gehad. Van de 50 dollar houd ik naenkele rondjes inzetten op rood, nog 24 over.Met dit restant gaat Sander aan de Black Jack tafel zitten. Ik ga naar bed en 's nachts om 2 uur komt Sander binnen met 250 dollar winst!! Het was 50 dollar meer, maar hij kon zich niet meer inhouden en ging nog even aan de fuitautomaat zitten. We vertrekken hier dus net op tijd! Ik sleep hem mee Las Vegas uit.

Nog even....

Het begint nu echt te kriebelen. Nog een krappe 2 weken en dan stappen we op het vliegtuig naar Las Vegas. Ik heb vrijdag mijn laatste werkdag gehad en ben nog even flink in de watten gelegd met cadeautjes en muziek. Daarmee is toch een leuke periode afgesloten.Ik zal alles en iedereen toch wel gaan missen.

Sander moet nog een weekje doorwerken. Ik heb dus nog even het rijk alleen.Het is tijd om me volledig te storten op de laatste voorbereidingen en de tijd tenemen om het rustig tot me te laten doordringen. Ik zal jullie nietvervelen met alle saaie en bureaucratische dingen die daarbij komen kijken. Het moet gebeuren, maar het maakt dat je alleen maar meer zin hebt om op het vliegtuig te stappen en de boel de boel te laten.

Nu nog even flink genieten van mijn eigen douche, bed, tv, hagelslag, broodje kroket (nog te doen), andijviestamp en andere Hollandse of vanzelfsprekende dingen. Ik hoop het allemaal niet te veel te gaan missen. Zo cliche, maar ja, het zijn dingen die je bezighouden.