Central Highlands

Van Culiacan fietsen we in 3 dagen naar Mazatlán. Mooie kunstenaarsstad. We hangen wat rond en komen een van de fietsers tegen die we op Baja California ontmoet hebben. Zijn reisgenoten zijn niet meegekomen, een is terug naar Canada en de ander heeft een meisje ontmoet en is blijven plakken.
Van Mazatlan vervolgt onze route zich naar Tepic, wat op 1000m ligt, deze hoogte moeten we in 1 dag overbruggen. Deze dag is een lijdensweg. De Gatorade helpt een beetje, maar de zon, wegwerkzaamheden waardoor onze fietsen en tassen onder het natte en kleverige asfalt bedekt worden en het gutsende zweet maken het zwaar. Gelukkig maken we vrienden met de wegwerkers, die hun water met ons delen. 4 km omrijden voor een cafe is te veel gevraagd vandaag.... Uiteindelijk komen we op tijd aan voor weer een mooi partijtje NL voetbal.

Vanaf Tepic gaat de weg op en neer de bergen in. Het landschap wordt groener en mooier en hier is de temperatuur en stuk aangenamer. Vulkanen, agavevelden (ingrediënt voor tequila) en ranchos wisselen elkaar af. We bezoeken de stad Tequila, waar we natuurlijk ook wat gaan proeven. Die middag ligt Sander de hele middag op bed en boven de pot... het was de koffie van vanochtend. Dan komen we aan in Guadalajara, waar 5 miljoen mensen wonen en het ons ongeveer 3 uur kost om van de ene naar de andere kant te fietsen. We blijven een paar dagen hier, bij Alex, die ons meeneemt naar de ruïnes van 2000 jaar oud, waarvan de makers onbekend zijn.

We kunnen weer lekker zelf koken, dus we zeggen even gedag tegen de vitamine T: Tamales, Tacos, Tortas, Tostadas enTortillas. Deze vitamine zorgt er voor dat dit land op nummer 2 staat na de USAwat betreft obesitas. Een kwart van de kinderen en 65% van de volwassenen! Onder sporten wordt hier verstaan quadrijden, wandelen in het park of sport kijken op tv. Ik doe voor een paar dagen hier even aan mee. Voor m´n verjaardag kopen we een chocoladetaart waarvan ik driekwart opeet en ik kijk lekker voetbal op een plasmascherm. Heerlijk!

Hydrateren...

Van de stad Culiacan zien we niet veel. Fabian neemt ons mee uit eten en we rijden nog wat rond en hoewel het groter is dan Amsterdam, is er niet veel te zien. We komen een Nederlands kaasmeisje tegen dat bij het stoplicht kaas verkoopt. Ze ziet eruit alsof ze zo uit de zeventiende eeuw komt. Er is hier een enclave van 100.000 Nederlanderse boeren die nog oud-Nederlands spreken en zich kleden zoals in die tijd. Onderweg stuiten we op een politieblokkade. Ze hebben een huizenblok afgesloten. De volgende dag horen we dat ze in een van die huizen 5 miljoen dollar gevonden hebben. In dat huis had ik wel willen couchsurfen!! Dat geld is van een drugskartel. In Culiacan is een drugsoorlog aan de gang tussen de kartels onderling en de politie. Iedere 4 jaar is het raak, omdat de macht binnen de maffia wisselt (misschien hoouden ze democratische verkiezingen of iets dergelijks). Dan ontstaat er oorlog en vinden er schietpartijen plaats rond en in huizen. In de maand mei alleen al 120 doden. De gewone werkende mens of toerist merkt daar weinig van.

Na een aantal dagen rust in Culiacan, is het weer tijd om op de fiets te stappen. Onze gastheer en -dame gaan een weekendje weg en ik voel me ondertussen weer redelijk stabiel. Ik heb me suf gedronken en ook de aardappels, vlees en groenten hield ik binnen. Ik heb enorme honger, maar mijn binnenste kan dit tempo nog niet echt aan. Dus kleine beetjes maar. Een saai stuk tolweg van 3 dagen volgt. Het is rustiger fietsen, omdat mensen het te duur vinden, maar dat betekent lange stukken niks. We willen graag de wedstrijd Nederland-Italie zien. Dus om 6 uur vertrekken en 100 km buffelen. Het gaat voorspoedig totdat psssss.... Sander z´n band lek is. Plakken dus.....en 500m verder....psssss. Nee he, niet weer! Een ander gaatje!! Nog een keer plakken. Een uur later dan gepland rijden we Mazatlan binnen en sprinten bij het eerste het beste restaurant naar binnen om te vragen of we de wedstrijd mogen zien. Dat mag. Gelukkig hebben we maar een paar minuten gemist en kunnen we genieten van en mooie 3-0.

Couchsurfing

Onlangs hebben we onszelf aangemeld bij couchsurfing, een network van mensen die graag andere mensen met andere nationaliteiten willen ontmoeten. Je geeft daarbij aan of je je bank (ofwel bed) beschikbaar stelt, een kop koffie wil drinken of alleen wil chatten. Wij wilden dit ook wel eens proberen, kijken hoe dat is. We hebben tot nu toe nu 3 keer ‘gecouchsurfd'.

Onze eerste keer was in Los Mochis. Vanaf La Paz hebben we de ferry genomen naar het vasteland van Mexico. Vanaf daar zijn we naar ons eerste couchsurf adres gefietst. Deze man woonde alleen, hoewel hij nog wel getrouwd was. In een volledig kaal appartement konden we makkelijk onze fietsen kwijt. Tijdens zijn lunchpauze, die hier in Mexico van ongeveer 2 tot 5 duurt, kwam hij ons ophalen om te gaan eten aan het strand. Nog geen 10 minuten onderweg worden we aangehouden door de politie. Hij had te hard gereden. De keus hier is: een derde van de boete handje contantje afrekenen (ofwel corruptie), of mee naar het bureau waar je een uur kwijt om je gegevens op te schrijven. Of wij onze gastheer dus even 50 pesos konden lenen, want hij had het niet gepast! Het briefje ging mooi over van hand tot hand terwijl hij zijn rijbewijs terug kreeg. Later vertelde hij ons dat het hier heel vaak zo gaat, vooral bij de gemeentelijke politie. Hoe het met de federale politie zit, daar moeten we nog achter komen. Na onze lunch rijden we terug en zie ik een mooie wasbeer de weg oversteken. Ik wil net tegen Sander zeggen ‘kijk, daar gaat een wa...' of hij keert zich in een keer om en loopt recht onder de auto!! Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie hem op de weg liggen spartelen. De rest van de terugreis voel ik me iets minder goed.

De volgende dag gaan we met de Copper Canyon trein naar Creel. Deze treinreis gaat, zoals de naam al zegt, langs de Copper Canyon, van 0 meter naar 2300 meter hoogte. De Lonely Planet zegt dat je aan de rechterkant de best uitzichten hebt. Wij vinden een plekje aan deze kant, met 4 stoelen. Na de conducteur komt er een man langs die ons vertelt dat we bij het noodraam zitten en dat dat te gevaarlijk is en door de overhead verboden. Wij zoeken een ander plekje, alleen links is nog vrij. Nog geen twee minuten later zien wij dat een gezin onze oude plekken toegewezen krijgt. Ik ga verhaal halen en ik krijg een of andere smoes, hij is dus omgekocht. Ik spring bijna uit m´n vel. Later vertel ik die man in mijn allerbeste, hopelijk nog beleefde Spaans, dat ie zo'n grapje niet nog een keer moet uithalen, maar ook gewoon kan vragen of we willen wisselen. Gelukkig kunnen we vanaf de tussenstukken genieten van de prachtige uitzichten, rivieren, canyons en de Tarahumara cultuur. Ik sta lekker foto's te schieten en te kijken, komen er 2 jongens met me praten. De ene wil wel erg graag van alles weten. Hij vraagt of ik met mijn broer op reis ben. Als ik zeg dat ik getrouwd ben, zakt zijn mond open en vraagt hij hoe oud ik ben. Op mijn antwoord valt hij stil en zegt dat hij mij 16 schatte. Hij is zelf 15. Ik wist niet dat met mijn gewicht ook gelijk mijn leeftijd naar beneden zakte! Ze vragen of ze me lastig hebben gevallen, bang dat Sander ze een tik zal komen geven......

De tweede ervaring

We hebben contact gehad met Mario. Hij woont in een klein dorp en we hebben gezegd dat hij ons niet hoeft op te wachten langs de snelweg. We kunnen het wel vinden. Halverwege langs de snelweg worden we echter door Mario onthaald met een knaloranje bord met onze namen en een welkomstbericht. Hij vertelt ons dat de motorpoltitie helaas te laat is om ons te begeleiden. Moet je je voorstellen dat je een stad ter grootte van Eindhoven binnen komt rijden via de snelweg met een motorbrigade!! Wij vinden het niet erg dat ze er niet zijn. Onderweg naar zijn dorp stoppen we halverwege, want daar staan 2 mensen van de krant om ons te interviewen en foto's te maken. Morgen staan we erin, zegt Mario. Hij heft op de radio ook al aangekondigd dat wij eraan komen. En we hebben morgen zelf ook een afspraak met de radio! Dan verder naar zijn dorp, waar een groep mensen verzameld is om ons te verwelkomen. Dan door naar zijn familie waar we eten krijgen en bestookt worden met vragen. We krijgen nog net de tijd om ons te douchen. Want de burgemeester en de wethouder van sport van Guasave zitten op ons te wachten, ze willen met ons lunchen! Helaas zijn we te laat, maar in plaats daarvan gaan we op kosten van de gemeente uit eten en krijgen we een kamer in een 4-sterren hotel aangeboden voor 2 nachten. Deze gastvrijheid mag je niet beledigen, dus wij accepteren het aanbod. Daarna worden we weer meegesleept naar het strand en een dorpsfeest met Banda muziek en dans. We rijden terug naar Guasave waar we de wethouder van sport gaan ontmoeten die een voetbalwedstrijd heeft bijgewoond. We lopen het stadion binnen, we worden voorgesteld aan de wethouder, die ons gelijk meeneemt naar het veld. We worden omgeroepen en krijgen een van de bekers in onze handen gedrukt om uit te reiken aan de kampioenen. Daarna moet er wat gedronken worden en ik heb een nachtje nodig om dit alles te verwerken.

De volgende dag moeten we weer acte de presence geven, samen ontbijten en de krant bestuderen waar we in staan. Dan de fietsen ophalen om naar het hotel te brengen en ‘s avonds sightseeing met de wethouder van sport. Het wachten is op de burgemeester, zodat hij ons onze reconocimiento kan uitreiken. Dat is een soort betuiging van respect voor wat wij doen. Hij kan echter niet, maar we krijgen hem toch uitgereikt, gevolgd door een radio-interview. De volgende dag staan we wederom in de krant en zijn we op de radio!! We worden nu regelmatig herkend...

Onze derde ervaring met couchsurfing verloopt wat minder prettig. Niet vanwege de gastheer, hij is erg aardig, evenals zijn huisgenote. Tijdens de nacht ervoor in de tent begon het van binnen te rommelen bij mij. s Ochtends begon de ellende en het werd steeds erger. Na 25 km hebben we een lift gekregen naar Culiacan. Daar ben ik op bed gaan liggen. De medicijnen hielpen niet, ik had bloedverlies en ik werd duizelig. We zijn naar het ziekenhuis gereden. Daar heb ik de nacht op de eerste hulp doorgebracht en ze hebben me een infuus toegediend met antibiotica en voeding tegen dehydratatie. Tests van bloed en urinewezen uit dat ik een darminfectie heb en gedehydrateerd was. Ik voel me nu weer wat beter, maar ik moet de komende week nog een antibioticakuur slikken. Vandaar dat ik zoveel tijd heb om hele lappen tekst op de weblog te plaatsen!!

Baja California Sur: van Guerrero Negro naar La Paz

Het traject van Guerrero Negro naar La Paz is de zuidelijke helft van het eiland. Daar begint ook gelijk het warmere klimaat. Het landschap wordt kaler, bestaat nog steeds voornamelijk uit cactussen met om de 50/100 km een oase. Des te meer verbaast het ons dus dat we 4 dagen op rij een zwerver inhalen, die op de weg loopt, zonder iets bij zich te hebben. Tijdens onze rustpauze bij ‘hét´ restaurant op dit traject zien wij hem de enige prullenbak in een straal van 50 km uitpluizen. Met success! Maar naar water vraagt hij niet. Wijzelf hebben ongeveer 6 liter water bij ons, maar er is onderweg altijd wel iets fris/water te krijgen. (voor degenen die zich afvroegen hoe we dat toch doen)

Op een saai stuk weg gaan we langs de kant zitten om een boterham te eten met Skippy pindakaas. Een deur zwaait open en Sofia nodigt ons uit aan haar tafel, zet koffie voor ons en laat ons haar versgebakken empanadas opeten. Het grappigste is nog dat ze rondscharrelt in haar keuken alsof ze elke dag vreemden over de vloer heeft. Ik maak een compliment over haar tuin vol met bloemen en vruchten en ze bloeit helemaal op. Ze vertelt dat ze hier gelukkig is. Het lijkt net alsof iedere Mexicaan zich zo voelt.

Van Vizcaino fietsen we een heuvelachtig stuk naar de Sea of Cortez aan de oostkant van het eiland. Een vrolijk dorp waar aan alle kanten muziek schettert en mensen kletsen. We wachten een uur bij een motel waar iemand ons eindelijk binnenlaat. De eigenaar komt nog een uur later en zegt met rode oogjes en een enkele tand in zijn mond dat ie een paar bebidatas (borreltjes) is gaan drinken. Oh ja, het is zondag! Dan gaat iedereen hier zijn loon opdrinken. Vandaar dat je hier zoveel kruisjes langs de weg ziet (ik heb er 26 geteld op 100 km!)
Ik moet wel lachen. (Speciaal voor Geert M) Als we die middag een kroeg binnenlopen, krijgen we binnen no-time een fles aangeboden van die meneer aan de bar.... Wel ja, onze motelbaas. Hij komt aan tafel zitten met een andere dronkelap en ze beginnen samen te brallen, aan een stuk door handen te schudden met ons en eindeloos vragen te herhalen. Na een uur hebben we het wel weer gezien en zeggen onze nieuwe vrienden gedag. Of ze het morgen nog weten?? Ik heb nu ontdekt waarom er nergens vrouwen in de bars zitten. Een paar jaar is de wet opgeheven die hen verbood een bar te betreden! Ik ga maar eens werk maken van de feministische reintegratie van de vrouw in de dranklokalen.......maar wel onder begeleiding van een heer.

Vanaf Santa Rosalia rijden we een tocht langs de zee, alleen kunnen we de zee natuurlijk net niet zien... het wordt hier nu wel erg warm. In een tacotentje in Mulege eten we wat alvorens een camping te gaan zoeken. Daar ontmoeten we Ross, een geemigreerde Amerikaan, die hier met zijn vriendin woont. Hij biedt ons een lift aan naar het strand waar hij woont. Dit kunnen we natuurlijk niet weigeren! Daar is ook een restaurant en een bar, zegt hij. Later vraag ik hem wat hij doet en zegt hij dat hij een restaurant-bar aan het strand heeft. Zeg dat dan gelijk, denk ik dan, maar goed. Wij gooien de fietsen achterin en komen aan op ons bounty-strandje. De tent onder de palapa tegen de verzengende zon en we nemen een duik. We mogen zijn kayak lenen die hij normal verhuurt. We gaan een paar eilandjes verder in de Bahia Concepcion waar je mooi kunt snorkelen. Onderweg komen we terecht in een school dolfijnen, die onder en langs de boot schieten. Super! Als we besluiten terug te gaan na een paar uur is het flink gaan waaien met fikse golven als gevolg. Hebben we eindelijk een rustdag, moet ik mn bovenkant gelijk ook maar eens goed afmatten. Ik ben blij als we eindelijk weer bij onze palapa zijn.

Vanaf Mulege volgt een hel van een dag, 40 graden en 130 km. Ik ben helemaal doodop en voel me pas na een halve liter verse cocossap weer een beetje opleven. Ik hoop van harte dat de komende dagen niet zo zijn. Maar gelukkig spelen vanaf hier tot aan La Paz de wolken een positieve rol voor de temperatuur. Zonder al te veel problemen volgt een stevige maar supermooie bergrit vanaf Loreto. Na 100 km zetten we onze tent op in een goot in de woestijn en genieten van een boek. De volgende dag slapen we in een verlaten bouwval wat ooit een mooi huis was. Klapperende ramen, piepende deuren en waaiend plastic zouden me de kriebels moeten geven, maar ik ben te moe......mijn luikjes vallen direct dicht. De volgende dag fietsen we de laatste rit op Baja. Onderweg schrikken 5 koeien zo van onze verschijning dat ze vlák voor een vrachtwagen de weg oversteken en recht het prikkeldraad in rennen. De eerste springt er nog overheen maar de rest struikelt over en door elkaar en komt vast te zitten. Ze drukken de omheining omver om zo zichzelf over het prikkeldraad heen te drukken. T ziet er zielig uit, maar we zijn toch echt ongevaarlijk!!

Baja California: van Tecate naar Guerrero Negro

En toen waren we ineens in Mexico! Ik was er tot dan toe niet zo mee bezig mee geweest. Maar dat is wel even andere koek, het voelt als de tweede etappe. De eerste 2 dagen fietsen kwamen we door een mooi landschap, wijngaarden, ranches en bos. Maar je kunt er niet omheen op dit schiereiland; De enige geasfalteerde weg naar het zuiden is de Transpeninsular Highway 1. Dat is waar wij na een rustige dag peddelen op terechtkwamen. Ik wist niet wat me overkwam, zoveel hardrijdend verkeer.... `Sander, moeten we deze weg 1300 km lang blijven volgen?´ Hier was tenminste nog een vluchtstrook, maar die luxe verdwijnt zodra je zuidelijker komt. Deze vrees bleek echter niet geheel nodig. Een paar 100 km naar het zuiden waar de woestijn begint, is het erg rustig, En de vrachtwagenchauffeurs zwaaien, seinen en toeteren er lustig op los om ons aan te moedigen....en soms krijgen we zelfs een duim. En dat helpt, zeker als je met je tong op je stuur die zoveelste berg aan het bedwingen bent.

In San Vicente slapen we in een motel waar niks te doen is. Dus we gaan op zoek naar de lokale kroeg voor een biertje. Dit is hier nogal lastig, want we krijgen regelmatig de reactie dat er net een nieuwe eigenaar zit die de vergunning aan het aanvragen is. Tuurlijk... Of er is een dronken, uit de hand gelopen feestje geweest, waardoor de vergunning is ingetrokken. We eindigen in een donker biljarthol, waar ze (alleen) bier verkopen. Er is keus uit een literfles of een blikje en er is 1 merk bier te krijgen. De 4 mannen die aanwezig zijn, zijn erg aardig. Er worden stoeltjes voor ons neergezet en iemand gooit geld in de jukebox, waarna er luide Mexicaanse meezingers door de ruimte galmen. Ik word enthousiast en ga ook muntjes uitgeven. Ik kan kiezen uit 100 Mexicaanse cd´s á la Andre Hazes en Rowwen Heze. Blijkbaar kies ik de juiste nummers, want er wordt luid meegezongen. Er is alleen een herentoilet met een klapdeurtje, daar gaat een belletje rinkelen! Hier komen nooit vrouwen. En ondertussen moet ik wel erg nodig!! Een van de mannen komen we later buiten tegen. Hij vertelt dat hij in ruil voor biertjes wat klusjes doet in de kroeg. Om de een of andere reden is hij erg blij dat er een buitenlandse vrouw binnen is geweest. Ik kan me niet helemaal concentreren, want ik heb hoge nood! Gelukkig is het motel dichtbij.....

Van San Quintin gaat de weg weer van de kust af. Wat volgt is 4 dagen woestijnlandschap, cactusplantages en boojum trees. Het is erg afwisselend en voldoet niet aan het beeld dat ik had van een woestijn. Het zijn lange afstanden om te overbruggen en de dorpjes op de kaart bestaan uit 1 of 2 huizen of bestaan helemaal niet. Hier heb je weinig opties voor overnachtingen, dus gaan we wildkamperen tussen de boulders en cactussen en zitten van boven tot onder helemaal onder de stekeltjes en doorns. Ik doe geen oog dicht ´s nachts, misschien moet ik nog even wennen aan wildkamperen. ´s Ochtends vinden we een minischorpioen bij de tent. Toch maar even de schoenen goed uitkloppen voor we ze aantrakken. De volgende dag kamperen we tussen de autowrakken op het RV park van Ramiro, een oude vrolijke man. Hij vertelt gelijk dat er vorig jaar 200 fietsers hier gekampeerd hebben, prachtig vond hij het!! Hier bestaat de waterleiding uit een emmer water die we mogen gebruiken om te douchen en de wc door te spoelen. Ramiro wil wel graag met me meefietsen (zegt hij snel in de hoop dat Sander hem niet verstaat), maar helaas heeft zijn fiets geen binnenband meer. Volgende keer beter.....

Sander: Amerika: Bin there, done that....... Mexico here we come

Na vijf weken fietsen in Amerika en vele verhalen van Willemijne zal ik ook iets op de blog zetten. Het kan wat dubbelingen bevatten maar ja dat is dan maar zo.

Samenvatting: Amerika is mij erg meegevallen. De natuur is er prachtig, alle mogelijkheden voor actief toerisme zoals lopen, fietsen, camperen enz, Redelijk veel dieren en planten, Aardige mensen,erg gastvrij en bezorgd.

Enkele zaken die ik het vernoemen waard vind

• Het vele en erg vette eten en daardoor de wat mollige uitstraling van `enkele` amerikanen: De verhalen zijn waar. Hamburgers, cola, friet chips en natuurlijk `al you can eat´ bufetten. Na vijf weken ben je blij om Mexico in te gaan op zoek naar normaal eten. Gelukkig eindig je dan de eerste dag aan een chinees `all you can eat buffet´.
• De gastvrijheid van mensen: Een keer zijn we bij iemand thuis uitgenodigd, ergleuk. Een tweede keer stond ons tentje op de camper plaats in de hele harde wind op gravel en ging iemand voor ons uit zijn camper zodat wij zijn koelkast mochten plunderen en lekker konden slapen, echt top.
• Meningenworden gebaseerd op beeldenuit de idiotbox (ook wel tv genoemd): Naar Mexico op de fiets?!! Nooit doen!!!. Je wordt daar door vrachtwagens van de weg gereden en voor je de grens over bent ben je al door banditos overvallen. Neem in ieder geval een geweer mee. Heb je wel een paspoort bij je,anders kan je Amerika niet meer in.? Ditis degemiddelde reactie van een Amerikaan oponze reisplannen. Wanneer je dan doorvraagt waarom ze er zo over denken dan weten ze dat niet. Ze kennen niemand die er iets vervelends heeft meegemaakt. Zoals een wat kritische amerikaan ons vertelde worden alle mensen gevoed door de Amerikaanse idiotbox. Ik kan niet zeggen dat ik de Amerikaanse televise erg diepgaand vond. Er iswel veel sport, films en series dus heb ik er met veel plezier naar gekeken
• Biertje?? Eerst je identiteitsbewijs zien...Op zich heb ik hier geen problemen mee. Maar als je er na een week of twee achter komt dat dit alleen aan jou gevraagd wordt dan begin je jezelf toch af te vragen waarom. Ik blijk er erg jong uit te zien en aangezien de minimumleeftijd 18 en soms 21 is moeten ze toch even kijken of ik dat wel haal. Het mooiste was een oude dame in een winkeltje die met behulp van de zakjappanner er achter kwam dat ik wel degelijk aan de eisen voldeed om een Budweiser te kopen.
• The faster the eye travelles the lesser it sees: Deze uitspraak kwam ik tegen op enkele borden in de nationale parken en ik kan wel zeggen dat ik de snelheid van fietsen geweldig vind. Snel genoeg om vooruit te komen en niet de hele dag hetzelfde te zien. Niet te snel, zodat je je omgeving niet goed in je op kunt nemen. Zo zien we onderweg veel planten endieren(herten, bergantilopes, rendier, roadrunner encoyote, vossen, slangen (dood en levend), reptielen,veel (roof)vogels enz.)

Al met al bevalt het me nog wel. Ik durf het volgende land wel aan, dus:

MEXICO...... VENGAMOS !!!

Fotoruimte genoeg

Dag allemaal,

We willen eenieder die ons fotoruimte heeft gegeven bedanken.

We hebben nu ruimte voor 800 foto´s dus kunnen we wel even vooruit. Het is dus niet nodig om ons meer ruimte te geven.

Groetjes Sander en Willemijne vanuit Mexico

Beloofde item over klimaatverandering

Het zit me toch een beetje in het bloed. Ondanks het opzeggen van m'n baan, heb ik duidelijk niet mijn interesse in de natuur en het veranderen van het klimaat verloren. Niet dat ik dat had verwacht, maar ik houd mijn oren en ogen wijd open als het daaromgaat. Ik vind het daarom ook leuk om wat van mijn aantekeningen bij elkaar te leggen.

Hier in Amerika zijn verschillende effecten op te merken. Zoals in zoveel bevolkte gebieden heb je hier ook last van smog en daaraan gerelateerde gezondheidsproblemen. Iedereen stapt hier voor de kleinste onbenullighedenin de auto, zoals de post ophalen terwijlhun brievenbus voor aan de straat staat. Ieder huishouden heeft 2 auto's, een fiets is voor losers. Benzineprijzen zijn een derde van wat het in NL kost, dus niemand maalt erom. Bovendien zijn de afstanden hier ver en is de conditie van de mensen hier minder dan in NL (kan ook een vooroordeel van mijn kant zijn). Het probleem rondom klimaatverandering houdt de Amerikaan wel bezig, maar de vraag is of ze er echt iets voor (willen) laten.

Wat ik zelf zie tijdens het fietsen is dat het overal erg droog en stoffig is, in ieder geval de staten Nevada, Utah, Arizona en Californie. Gisteren is vlakbij Palm Springs waar we nu zijn, brand uitgebroken en niemand kijkt er meer van op. De rook komt zo deze vallei in drijven.In de krant en op tv wordt de droogteen klimaatverandering ook als probleem aangekaart, vooral tijdens Earthday 2008. Op weatherchannel vertelt een vrouw met een leuke glimlach wat je zoal zelf kunt doen tegen klimaatverandering, terwijl er na iedere 3 minuten reclame komt over ontsmettings- of onkruiddodend middel waar je werkelijk alles mee kunt uitschakelen. Er zijn in de afgelopen jaren verschillende rivieren tot een lijst `bedreigde rivieren' toegevoegd. Erg veel mensen, natuurgebieden en dierenzijn van dit waterafhankelijk, maar er wordt veel ingedamd, geirrigeerd en (terug)geclaimd door oorspronkelijke bewoners. Het enorme contrast met Las Vegas is daarom vooralopmerkelijk. Als je daar bent, zou je niet zeggen dat er een probleem is. Midden in de woestijn worden zwembaden, fonteinen, neprivieren erbij gehaald. Maar ook zij moeten eraan geloven, er komt een ondergronds waterzuiveringssysteem.

Arizona wilde niet op de regering wachten en heeft met andere staten een aantal klimaatinitiatieven ondertekend.Transport gaat veelvia de spoorlijn met ontelbare wagons; daarkunnen de Betuwelijn en HSL nog een puntje aan zuigen! Californie lijkt ook in de goede richting bezig. Gisteren kwamen we langs een windpark waar duizenden windmolens stonden. Geen geouwehoer, gewoon neerzetten heeft Arnold waarschijnlijk gezegd!

Daarnaast speelt er veel rondom biobrandstoffen. Vooral de ethische discussie of je wel zoveel grond moet gebruiken voor het produceren van biobrandstof. De voedselprijzen schieten hierdoor omhoog, vooral van melk, brood, groentesetc. Mensen komen hierdoor in de problemen. Hetzelfde geldt voor energie, de energiekosten gaan ook hier omhoog. Deze punten worden dan ook regelmatig door de presidentskandidaten in de strijd gegooid.