De grens illegaal oversteken is tot daar aan toe, maar illegaal een land doorkruisen is toch wat te veel avontuur. Dus gaan we na de douche terug naar de grens met de taxi. De mensen in de taxi denken allemaal dat we problemen zullen krijgen. Omdat morgen de fakkel (die staat voor de vrijheid van Centraal-Amerika) de grens zal oversteken, worden vrachtwagens maar nauwelijks de grens overgelaten. Er staat dus een file van 2km. We besluiten maar te gaan lopen. Bij de immigratie wordt niet eens een blik geworpen in ons paspoort, en zonder enig probleem staan we binnen 1 minuut weer buiten. Dus weer 2 km terug en daar lukt het ons om een taxi te krijgen.

De volgende dag fietsen we naar Liberia. Honderden fietsers komen ons van de andere kant tegemoet met vlaggen en toeters om de fakkel vandaag binnen te halen. Sommigen zijn duidelijk niet gewend aan fietsen en zien er afgeleefd en hulpeloos uit. Allemaal zwaaien en roepen ze naar ons. Het is wel eens prettig om zoveel anderen op de fiets te zien, er zitten zowaar een aantal vrouwen met een fietsbroek tussen. Ik voel me minder alleen. ´s Avonds wordt de fakkel onthaald door honderden mensen in Liberia. Na een uur gaat de fakkel weer verder onder begeleiding van een groep renners.

Vanuit Liberia fietsen we de Bergen in richting het meer Arenal. Als we er omheen fietsen genieten we van het uitzicht en de enorme hoeveelheid dieren. Hier stikt het ook van de Amerikanen met kasten van huizen die de jungle platkappen om een strak gazonnetje te creeëren.

We fietsen om de indrukwekkende vulkaan Arenal heen. Deze is nog altijd actief en ´s avonds is de lava te zien. Tenzij het weer goed is…. Maar dat is het natuurlijk niet. We moeten anderhalf uur wachten tot de regen en de mist voor 10 minuten wegtrekken en ons het schouwspel laten zien van de spuwende vulkaan en de vallende lavabrokken. Omdat we de hotsprings over moeten slaan vanwege de regen, mogen we de volgende dag nog een keer mee en dan herhaalt het zich nog een keer. Het is een gaaf gezicht.

De tocht naar San Miguel gaat langzaam omhoog, maar vanaf dat dorp lijkt de weg een soort achtbaan en gaat belachelijk steil omhoog. Het enige voordeel is dat je op deze manier álle tijd hebt om dieren te spotten (waaronder een miereneter). Nadat mijn gedachten wel 20 keer zijn afgedwaald naar het gemak van een lift in een pick-up, bereiken we eindelijk de top. We trekken de jassen aan om naar beneden te suizen. Eenmaal in de stad aangekomen waar we bij een Tico (Costa Ricaan) zullen overnachten, proberen we hem wederom te bereiken via telefoon en e-mail, zonder succes. Ondertussen zitten we op het central plein wat te niksen. Eerst komt ere en vrouw met ons kletsen en ze biedt ons al snel aan om bij haar te slapen als we onze gastheer niet te pakken kunnen krijgen. We schrijven haar adres op. Haar man kan ons dan om 6 uur komen halen (NB. dan is het al donker). Na 10 minuten vertelt ze dat ze op zoek is naar een gringo. Ik vraag waarom, want ze heeft toch al een man? Heel openhartig vertelt ze dat alle Tico´s machisten zijn en haar man haar al jaren slaat. Ze wijst aan op welke plekken. En ze voegt toe dat hij haar ook sloeg tijdens haar 6 zwangerschappen. Ik weet niet waarom, maar ineens hebben we niet meer zo´n behoefte om in 1 huis te slapen met die man. Ze neemt de bus naar haar huis, waarna we lastig worden gevallen door een dronken man die rondjes rond het plein rent in een spijkerbroek terwijl het 40 graden is. Na ieder rondje komt hij naast mij zitten en hij stinkt enorm. Op een gegeven moment zeg ik hem dat ie op moet rotten, maar er zijn nog wat woorden van Sander voor nodig voordat hij weggaat. Om 5 uur en na ongeveer 5 waarschuwingen van taxichauffeurs dat we hier in het donker niet moeten zijn (zij werken ´s nachts niet omdat het te gevaarlijk is) moeten we op zoek naar een hotel. Dat blijkt er niet te zijn in deze stad, dus moeten we 8km verder naar Alajuela. Daar vinden we gelukkig een hoteleigenaar die ons onthaalt met een kopje thee en een wasmachine. Wat een dag….. later blijkt dat onze gastheer was aangereden op de fiets, een gebroken pols had en zijn telefoon verloren.

De volgende dag dalen we af naar de kust. Volgens de hoteleigenaar was het alleen afdalen met een klein klimmetje en daarna vlak. Soms heb ik zin om al die mensen die dit soort uitspraken doen een keer op de fiets omhoog te sturen! Pas 3 uur later zijn we boven en daarna dalen we af naar een heuvelachtig landschap (lees: NIET vlak). Het is net zoiets als naar de weg vragen. Er wordt wat gezwaaid met armen en benen en er worden aanwijzingen gegeven (daar bij het huis van die en die rechtsaf) die wij niet kunnen begrijpen, omdat we er nog nooit zijn geweest. Wij Nederlanders horen graag de uitleg: Eerste links en dan bij de stoplichten rechts….etc. Of ze zeggen: het is nog 20 minuten met de auto, dus ongeveer 30 minuten met de fiets!! Probeer dat maar eens tijdens het klimmen.

We rijden langs de kust naar het schiereiland Osa. Het is hier prachtig, met overal jungle. Costa Rica is ons erg goed bevallen. We hebben walvissen, schildpadden, miereneter, ara´s, toekans, papegaaien, apen, slangen, kikkers, luiaards, krokodillen, krabben, iguana´s, coati´s, wasbeertjes en agouti´s gezien. Nu kunnen we met een goed gevoel naar Panama.