Van Panama hebben we maar kort iets beleefd. In 5 dagen stomen we van de grens naar Panama City. Er is ook maar 1 weg om daar rechtstreeks te komen, dus die volgen we. Onderweg komen we een Braziliaanse man tegen die rond de wereld wandelt, in totaal 40.000km, waarvan hij er 20.000 heeft gedaan. Hij heeft een grote vlag bij waar zijn reis op gedrukt staat en zijn doel is om in het Guinness book of records te komen en zelf een boek te schrijven. Tijdens ons gesprek begint hij zijn tas uit te laden en er komen krantenartikelen over hem, foto`s en een soort dagboek uit. Naast de snelweg begint hij alles uit te vouwen en te laten zien. In het dagboek mogen wij een stukje schrijven. Fietsen lijkt soms gekkenwerk, maar lopen lijkt me helemaal vermoeiend...

Om inPanama City te komen, moet je de brug Puente de Las Americas over het Panamakanaal oversteken. Al gauw worden wij gestopt door een agent die zegt dat dat niet mag met de fiets, maar hij zaleen patrouille oproepen. Deze agenten komen met een auto en rijden achter ons aan de brug over. Een veilig gevoel.
In Panama City gaan we de Miraflores sluizen bekijken, samen met een Franse jongen. Er zijn 3 sluizen verspreid over het kanaal. Deze sluizen zijn reuze indrukwekkend en er gaan enorme schepen doorheen, die maar net een metertje ruimte aan beide kanten overhebben. Het gaat erg traag en de mensen op de boot hebben alle tijd om naar de mensen aan de kant te zwaaien en te fluiten.

Panama City bestaat uit een hoop skyscrapers en een oud gedeelte waar je niet de verkeerde straat in moet lopen. Er loopt wel een hoop politie rond, maar toch voelt het niet helemaal prettig in het donker. Zeker als het een half uur duurt voordat we een taxi kunnen krijgen.
De volgende dag hebben we afgesproken met Roger en Richard, 2 vrienden uit Nederland, die in Panama op vakantie zijn. We willen de trein nemen langs het kanaal naar Colon. Maar helaas blijkt dit een forensentrein die allemaal een 'NS-kaart` hebben en zijn de zitplaatsen al snel op. Dus gaan weeen alternatieve dagbesteding doen: rondlopen in de stad en terrasjes ontdekken en uitproberen. Het is erg gezellig en toevallig dat we op deze manier af kunnen spreken.

Onze reisplannen zijn inhet afgelopen half jaar veranderd. Door de vele positieve verhalen over Colombia hebben we besloten om er wel doorheen te fietsen. Maar eerst moeten we er nog komen. Tussen Panama en Colombia ligt namelijk de Darien Gap (het gat van Darien), een provincie met voornamelijk natuurgebied. Dit gebied staat bekend om moerassen, malaria, terroristen en drugsroute. Nou ja, route, er loopt geen weg tussen deze landen. Er schijnt wel een zandpad te zijn, maar dat gaat dus gepaard met bepaalde risico`s. Er blijft de afweging van de zeilboot en het vliegtuig over, beide komen aan in Cartagena. Omdat we lang moeten wachten voordat er een zeilboot gaat en ik gegarandeerd ben van 5 dagen zeeziekte, besluiten we een vlucht te boeken.
Om zeker te zijn over het transport van de fietsen, gaan we langs het hoofdkantoor van een vliegmaatschappij. Geen probleem, weet deze man ons te vertellen, 50 dollar per fiets en geen fietsdoos nodig. Nu hebben wij enige ervaring met de combinatie vliegtuigen en fietsen, dus zijn weer op voorbereid dat er toch iets mis zal gaan. 4 en een half uur van tevoren zijn we op het vliegveld. Daar vertellen ze dat het 100 dollar per fiets is. De eerste fase van irritatie is aangebroken en we zeggen dat we dit hebben nagevraagd. Na veel over en weer gepraat, mogen ze mee voor 75 dollar en heb ik de naam van de manager genoteerd. Danmogen we inchecken, maar het duurt verdacht lang. Het blijkt later dat niemand ons wilde helpen, dusdat daarom elke baliemewerker zo lang mogelijk zijn laatste klant hielp en hardnekkig naar zijn scherm bleef kijken. Als we hebben ingecheckt, geven we de bagage en de fietsen af.Maar zo makkelijk gaat dat niet! De banden moeten leeg. Ok. Dankomt er iemand van de afdeling bagage en die zegt dat beide wielen eruit moeten. Ons achterwiel kan er niet uit en ons bloed begint onderhand te koken. 'Dan kunnen ze niet mee', zegt de manager en daarmee is het voor hem gedaan. We willen ons ticket cancelen, maar om je geld terug te krijgen, moet je naar Panama City. Ik check bij een andere maatschappij, waarbij ik met fiets en al het kantoor binnenval, maar daar helpen ze me al net zo slecht. Ondertussen heeft een hulpvaardigemedewerker een idee. Hij meet de fietsen op en ontdekt dat ze volgens de regels wel meemoeten kunnen.We gaan onze fietsen ergens laten inpakken met karton en plastic. Ok, wie gaat dat betalen?? Wij natuurlijk! Als ze klaar zijn, zijn ze nog groter dan in het begin. Entoch blijkt er ineens geen probleem meer te zijn. Wij snappen het niet meer, maar zolang we maar mee kunnen vliegen, zal het ons verder een zorg zijn.Wij en de fietsen komen heel aanin Colombia en dat is een goed begin voor Zuid-Amerika!!