Nicaragua geeft gelijk een schoner gevoel dan Honduras. Wel zien we meer armoede hier. Kinderen schooien vaker om geld en vooral in de grotere steden zie je meer zwervers. Bijvoorbeeld kinderen die vragen of ze de restjes van je bord mogen opeten of je drinken mogen hebben. En zwervers die ongevraagd de resten van de borden in een eettentje afgraaien en dan snel wegrennen.
Na de gebruikelijke ergernissen bij de grens sjoeven we 20km naar beneden langs een riviertje. In Ocotal slapen we in een hok (meer konden we er niet van maken), maar wel als een roos.

Van Ocotal fietsen we in een paar dagen naar de hoofdstad Managua, waar je als toerist eigenlijk niks te zoeken hebt. Maar wij gaan daar couchsurfen en we hebben geluk, het is een enorm huis met een buitenbadkamer! De tarantula´s die daar rondlopen hebben wij helaas niet gezien. In Managua zijn de gevolgen van een aardbeving nog duidelijk te zien. De kathedraal en andere gebouwen zijn weg of ingestort. Dit is een buurt waar je beter in de taxi naar toe kunt rijden. Voor de kathedraal (nationaal monument) en ook in de rest van Managua staan enorme knalroze billboards met propaganda van een politieke partij. Het lijkt meer een aankondiging van een nieuwe vrouwenfilm. Op rotondes staan mensen te demonstreren tegen haat en voor de regering. De steun voor de regering lijkt allemaal een beetje nep en opgezet.
Vanuit Managua bezoeken we het reserva Chocoyero, waar zich een rotswand bevindt vol met parkietenholen. Iedere ochtend vliegen ze uit en ´s middags komen ze tussen 4 en 5 weer terug. Met paartjes vliegen ze dan pijlsnel recht hun eigen holletje in. Het is een gekwetter van jewelste en superleuk om te zien.

In een paar uurtjes fietsen we naar Granada, een soort backpackers- en vrijwilligersparadijs. Dat is ook wel te merken aan de prijzen. We spreken hier weer af met onze Spaanse vriend Guillermo, die hier ook als vrijwilliger werkt. Hij is nog maar 4 dagen bezig, maar als hij ons rondleidt, komt er langzaam uit dat hij het niet al te geweldig vindt. Het is slecht georganiseerd, vrijwilligers hangen hele dag in een hangmat, en er zijn 2 kampen onder de vrijwilligers; de Spanjaarden en de rest. Hij is nu al als bemiddelaar ingezet. Dat hij met iedereen optrekt vinden de Spanjaarden weer niks. Wij vinden het maar een raar gebeuren, dat is toch niet helemaal het idee van zo´n project!!

Vanaf Granada fietsen we langs het meer Lago Nicaragua naar de ferry. Deze brengt ons naar het eiland Isla de Ometepe, dat bestaat uit 2 vulkanen. Het ziet er erg mooi uit. Door de hitte gaan we ´s middags nog naar de ecologische boerderij van Chris, over een zandweg waar brulapen boven ons slingeren. Na 3 uur zijn we er eindelijk en blijkt Chris pas de volgende avond terug te komen. De vrijwilligers koken voor ons en wijzen ons de douche en een slaapplaats. Aangezien daar een wespennest hangt en ik direct wordt gestoken, verhuizen we naar de vliering. Ik durf niet naar het matras (incl. dode en misschien levende insecten) te kijken, dus ga in het donker snel in mijn lakenzakje liggen. ´s Nachts brengt de kat ons nog een bezoek en gaat over de rand met zijn nagels in Sander zijn voet en het muskietennet hangen. Eén wond en een groot gat rijker, worden we de volgende ochtend gewekt door de brulapen.

We beklimmen de vulkaan Maderas. Een jongen van onze groep blijkt niet echt goed voorbereid, te weinig eten en drinken en halverwege moeten we iedere keer op hem wachten. Vandaar dat we er 8 uur over doen om 1100m te klimmen en daarna weer te dalen. Onze kleren zijn drijfnat van het zweet. In de krater is een lagune waar je in kunt zwemmen. Niet iedereen gaat er in, omdat de verwachting van een azulblauwe lagune in het echt niet waargemaakt wordt. Wij duiken er wel even in om af te koelen.
Met moeite stap ik de volgende dag op de fiets. Mijn knieën hebben het wandelingetje van gisteren niet gewaardeerd. We rijden naar de ferry en slapen aan de andere kant van het water. We gaan morgen pas verder, want er staat ons weer een onverharde weg te wachten.

We willen naar het strand, en dat betekent onverhard. Na 30km begint het plezier, maar het is ontzettend steil en nóg heter! Ik wist niet dat een mens zoveel kon zweten. Na 50km komen we aan op playa del coco. Alle slaapplaatsen kosten hier vanaf 90 dollar (slik). Gelukkig mogen we in een extra slaapkamer in het huis van een Canadees liggen. Hij verhuurt 1 kamer, maar die is al bezet. De stroom is hier meer uit dan aan, dus de ventilator en de watertoevoer werken niet. Dan maar wassen in de zee! Met de bodyboards nemen we een heerlijke duik. Zijn huis heeft een terras wat vanaf een heuvel uitkijkt over zee. Laten we hier nog een dagje blijven.... ´Nachts gaan we naar het strand om te kijken naar de schildpadden die hier hun eieren komen leggen. Ze hebben geen zin vannacht, dus laten ons lekker wachten. Wel komen er vele nesten met schildpadeieren uit. Dat is zo´n grappig gezicht. Eerst zie je er 1 of 2 schildpadjes van een paar cm worstelen om zich uit te graven en binnen een paar minuten zijn het er 30 boven en door elkaar en nog een paar minuten verder, zijn er 60 of 70 uitgekomen. Daarna waggelen ze allemaal naar de zee. Soms worden ze halverwege opgegeten door een krab. Sommige toeristen houden zich wat minder aan de regels en pakken de schildpadjes op en zetten een zaklamp gelijk een bouwlamp op hun kopje. Wat een trauma voor die beesten. Maar goed, dit strand is in ieder geval beschermd. Op het naastgelegen strand worden de nesten direct leeggehaald en voor 5 cent per stuk verkocht.

Vanaf deze idyllische plek fietsen we naar de grens. Vanaf deze weg moet er een afslag zijn om op de weg uit te komen naar de legale grensovergang. En dan bedoel ik waar ook de douane en immigratie te vinden zijn. We vragen het onderweg wel 5 keer om niet per ongeluk rechtdoor te rijden over de illegale weg. Je voelt het al aankomen, afslagje gemist (het moet niet meer dan een karrenspoor geweest zijn) en terugkeren doe je ook niet zo snel. Er was natuurlijk ook niemand om het aan te vragen. Het zand en keien ging over in modder (van het soort boetseerklei dat je zelf met water niet van je fiets af krijgt) en op een hek, verstopt achter het onkruid stond `Welcome Nicaragua´. Hmmm, dit is vast de grens. Nou ja, dan maar hierlangs. Iedere 20m moeten we stoppen om de klei tussen de remblokken uit te peuren en aan de schoenen hangt ook 4 extra kilo. Klikpedaaltjes functioneren niet meer en de ketting begint te kraken. Sander stapt zelfs nog in een poel met fiets en al om ze te wassen. De weg werd zó steil dat naar beneden gewoon eng was. Naar boven ging niet op de fiets. Met zijn tweeën moesten we de fietsen om de beurt naar boven duwen. Op zo´n moment vraag je je toch af...... ?

Maar ´s avonds onder het genot van een biertje ziet zo´n zware dag er heel anders uit.