Onze eerste indruk van Honduras is niet zo best, maar waarschijnlijk gekleurd door ons beider fysieke conditie. We voelen ons niet goed;geen energie en eetlust en erg veel behoefte aan slaap. Sander heeft hoge koorts en overal uitslag.We blijven 4 dagen hangen in Puerto Cortes, waar we voornamelijk in bed liggen en ons alleen omhoog heisen voor een bezoekje aan de supermarkt of het internetcafe. We hebben al weinig honger, maar er zijn hier ook nog eens alleen maar Amerikaanse fastfoodketens. Ik waag het een keer in m´n eentje op de Burger King, maar besluit na een halve burger me over te geven. Hier ga ik me niet beter van voelen.
Omdat we ons niet beter voelen, gaan we naar de dokter. Sander heeft Dengue (knokkelkoorts) en krijgt een injectie en een hoop pillen. Ik krijg (wederom) een nieuwe anitbioticakuur (de vorige was volgens de dokter meer bedoeld voor een griep of zoiets, en bedankt). Sander knapt iets op, maar mijn eetlust wordt niet beter. We gaan het toch maar erop wagen. De 1e fietsdag in Honduras eindigt na 20km langs de weg met de duim omhoog. Ik krijg de pedalen echt niet meer rond....
In San Pedro de Sula liggen we in een hostel waarvan de eigenaresse ons heen en weer rijdt van dokter naar apotheek naar ziekenhuis naar dokter en weer terug.De dokter kan natuurlijk niks vinden, maar gelukkig heb ik nog diezelfde dagal meer eetlust. Vooral de keuken die we mogen gebruiken draagt daar aan bij, denk ik. We blijven 4 dagen zodat ik mezelf vol kan stoppen met calorieën en weer kan aansterken.
We bezoeken nog een van de vele malls waar we vol verbazing kijken naar de rijen met fastfoodketens en de enorme massa `vretende´mensen. We zien de mensen niks kopen, dus ze komen alleen maar voor het eten. Fastfood is hier enorm populair, het stikt er van allerlei ketens.
De laatste avond gaan we met een aantal andere gasten naar een concert van de band waarin onze hosteleigenaresse zingt.Ook daar gaan we met de auto naar toe en met de taxi terug. In deze stad moet je zorgen dat je je in de juiste buurt bevindt en 's avonds vooral niet over straat gaan lopen. Gangs floreren hier en maken de stad onveilig.

Na 4 dagen lummelen stappen we weer op de fiets. Het voelt wel goed, doch wat onwennig. Gelijk worden we na 50 km getrakteerd op een steile klim, waar we nauwelijks tegenop kunnen. De spieren hebben wat geleden. Maar na een paar dagen fietsen door de bergen, komt de conditie en het fietsplezier al weer aardig terug. Dat konden we wel gebruiken, na deze lichamelijke en geestelijke dip.
In de hoofdstad Tegucigalpa tracteren we onszelfop een concert in het nationaal theater. Het blijkt om een concert te gaanwaarvan de opbrengst naar een stichting voor gehandicapte kinderen gaat. Zij hebben een therapie ontwikkeld waarbij de kinderen nogal hardhandig heen en weer worden gerold, geschud, gegooid. Wij vragen ons af wat de NL kinderbescherming hiervan zou zeggen. De muziek daarentegen was erg goed.
De volgende dag bezoeken we parque nacional La Tigra. Dit park is moeilijk te bereiken, de bus ging omhalf 7 en wij stonden er om kwart voor 7.De volgende bus gaatpas weer om half 10. Omdat niemand ons kan vertellen hoe we dan op tijd in het park kunnen komen, nemen we een taxi. We spreken een prijs af (hij zucht wel hevig), waarbij hij na 2 minuten al probeert om deze te verhogen. Hij heeft gezegd dat hij weet waar het is..... waarom vraagt hij dan 15 keer de weg aan mensen? Na 10km verhard volgt nog 12 km onverhard, met kuilenen modder. We hopsen heen en weer en de taxichauffeur zucht en steunt over de km's en de prijs. Hij wil meer, anders zet hij ons niet af bij het bezoekerscentrum. Tja, maar dan betalen wij niet....afspraak is afspraak. Hij noemt zijn prijs om op ons te wachten en ons dan terug te rijden naar de stad: 50 dollar. Dan is de keuze niet zo moeilijk:voor 70 dollarcent nemen we de bus wel. Het park is mooi en rustig en op de terugweg in de bus worden we getrakteerd op dreunendediscomuziek.

Vanaf de hoofdstad fietsen we naar de grens met Nicaragua. Onderweg is er een opstopping op de weg. Er staan 6 jongeren te collecteren voor een of ander doel. Dat gebeurt hier wel vaker, voor een school, politie, brandweer etc. Alle auto's worden gestopt door de politie en ´mogen' dan iets doneren.Er is dus geen ontsnappen aan!
Even laterkomen 3 mannen in een jeep naast ons rijden en beginnen vragen te stellen. We stoppen en zeblijken voor een sportkrant te werken. We hebben een deja-vu naar Mexicoen we hebben de antwoorden voor het interview snel klaar. Dan nog wat foto's en klaar is kees. Kijken of we er dit keer weer in komen te staan!
De grens is weer zoals alle grensovergangen. Er bestaat een afspraak tussen Guatemala, Honduras, El Salvador en Nicaragua. Mensen mogen 90 dagen blijven in deze landen en kunnen vrij de grenzen over. Deze afspraak geldt alleen in werkelijkheid iets minder dan op papier. Bij alle 3 de landen hebben we tot nu toebetaald bij het in- en/of uitgaan. Zodra ik begin te protesteren ennaar deze afspraak verwijs, bijt de douanebeambte me toe: wil je verder of niet? Tja, danis de keuze snel gemaakt: dokken en niet meer over nadenken. En vanaf daar dalen we met een vrij gevoel af naar onze eerste groene Nicaraguaanse vallei.