Vanaf Toluca fietsen we richting het zuiden. We bereikenhet hoogste punt dat we zelf op de fiets bereikt hebben, 3100m. Hier kunnen we al goed merken dat er minder zuurstof is. Eerst denk ik nog dat een puffertje zal helpen, maar de ademnood blijkt dus een andere oorzaak te hebben. Gelukkig rijden hier weinig auto´s, zodat we in ieder geval schone lucht inademen.
In de staten Puebla en Oaxaca waar we komen,wonen de Zapotec en Mixtec, inheemse volkeren die je niet veel te zien krijgt. Ze zijn terughoudens, spreken hun eigen taalen wonen voornamelijk achteraf en sommigen zelfs in grotten. De naam Mixtecbetekent volk van de wolken. Ik begrijp waar dat vandaan komt, aangezien er veel bewolking en mist is, wat het landschap iets mysterieus geeft. Op deze manier kun je ook niet zien hoe hoog de bergen zijn die nog komen, dus worden we ook niet gedemotiveerd.Wat ons wel demotiveert is dagen achtereen veel klimmen. Als er dan vanaf Huajuapan een flinke klim van 25 km in 5 kmteniet wordt gedaan door een pittige afdaling die wordt vervolgd in de volgende steile muur van asfalt en een regenbui, besluiten we een lift te nemen.De stad Oaxaca en de geplande rustdagenlokken ons te zeer. In tegenstelling tot wat de gemiddelde Mexicaan beweert, worden we binnen 5 minuten opgeladen op een pick-up. Rolando, onze chauffeur, werkt voor de overheid, wat verklaart waarom hij zich niet aan een schema hoeft te houden en geen haast heeft. Het wordt niet helemaal duidelijk wat hij precies doet. Hij is vertegenwoordiger van een dorp, maar lijkt zijn dag te vullen met bellen en documenten ondertekenen. We bezoeken onderweg een oude Dominicaanse kerk plus klooster, stoppen om te eten bij een vriend (de stukken lever en bot dreven in de soep, brrrr) waarbij hij erop stond om te betalen en rijden we naar een uitzichtpunt over de stad Oaxaca.Uiteindelijk zet hij ons nog voor de deur van ons couchsurf adres af!!

Na een aantal dagen Oaxaca vervolgen we richting het smalste stukje Mexico. De wind die we al die tijd vermeden hebben, komt ons hier vanaf de zijkant vrolijk heen en leer duwen. Onderweg komenwe in een dorp waar de kamers vol zitten. De vrouw biedt ons aan voor 10 dollar onze tent op te zetten tussen de terrastafeltjes op kiezels. We besluiten deze (te overmatig geprijsde) buitenkans te laten schieten en rijden door. Bij een restaurantmet een rancho aan de rivier vragen we of we onze tent op mogen zetten. De mensen van het restaurant vinden het prima, we mogen ook onder een afdakje van een schuur gaan liggen en ik mag er zelfs douchen.Na het eten ga ik nog even met de vrouwen kletsen. Ze zijn net iets ouder dan ik, maar hebben 3 kinderen en zijn 15 jaar getrouwd. Hier is het normaal dat meisjes soms al op hun twaalfde kinderen krijgen. Ze vragen of wij kinderen hebben en beginnen vervolgens te grappen dat we wel op mogen schieten. Ze zeggen dat ze wel naar NL komen om op te passen, tegen die tijd zijn hun kinderen groot genoeg. Ze bestoken me met allerlei vragen. Een van hen zou ontzettend graag de Cañon de Sumidero willen bezoeken, zo´n 200km verder. Ze vraagt of ik voor haar wil kijken. Voor ons is dat 1 klein onderdeel van een enorme reis, voor haar een onbereikbaar doel. Van deze ongelijkheid moet ik wel even slikken.

Na een paar dagen te hebben genoten van het vlakke fietsen, wordt de pret enigszins gedrukt door het vooruitzicht van 2000 klimmeters naar de stad San Cristobal de las Casas die we in 1 dag willen afleggen. We beginnen vroeg en klimmen 50 km lang omhoog, waarna een kleine afdaling volgt. Op dit soort momenten moet je het hebben van mentale doorzetting, want na die afdaling volgde doodleuk nog eens 10 km klimmen! Maar we halen het wederom!

De volgende dag ervaar ik dat het zo erg nog niet is op de fiets We hebben een excursie geboekt naar de Maya-ruïnes van Palenque, maar na een paar uurtjes in de bus en 300 bochten verder grijp ik naar het eerste zakje in mijn bereik. Gelukkig zijn onze Amerikaanse medereizigers voorzien van vele medicijnen tegen wagenziekte. De ruïnes zijn erg mooi, helaas begint het na een uur te stortregenen en rennen we het park weer uit. Dus nog steeds geen apen gezien!!