Vanuit Thailand steken we de grens met Laos, gevormd door de Mekong, overmet een bootje. Daar aangekomen begint er een noodweer, waardoor het lekker afkoelt. Waarschijnlijk is door deze bui veel modder losgekomen in de rivier, want de vis die ik 's avonds in een restaurant krijg voorgeschoteld smaakt alleen maar naar modder, met gefrituurd riverweed als garnering. Tot zover de 'echte' Mekongvis voor mij!
In Laos is er gelijk een andere sfeer dan in Thailand; een kouder klimaat, Franse invloeden zoals jeu de boule en stokbroden. Er is zelfs een 'night curfew', een nachtklok, vanaf 22.00 moet alles gesloten zijn. In de stad Luang Prabang gaan ze zelfs zover dat de toeristen om 12 uur 's nachts binnen moeten zijn. Voor ons fietsers geen probleem, onze luikjes vallen meestal rond een uur of negen vanzelf dicht.
In de dorpjes waar we onderwegdoorheen rijden zien kinderen ons al van tevoren aankomen. Ze beginnen te rennen en roepen: Sabaidee!!!! of Bye Bye tot ver nadat we weg zijn. Sommigen zijn dapperder en willen handjeklap doen. Als we ergens stoppen om wat te drinken, zwermen ze om ons heen, betasten de fietsen en kijken hun ogen uit.De kinderen van armere gezinnen moeten al van kleins af aan mee aan het werk of op hun broertjes en zusjes passen die ze op hun rug meedragen.

Onze eerste fietsdag in Laos is erg pittig en het lukt ons niet Vieng Poukha te bereiken op 120km. Er staan overal bamboehutjes langs de weg en we zien er een in een plantage die een beetje van de weg af ligt. Dat lijkt ons een mooi plekje. We klimmen over het hek, installeren ons aan een vijvertje en wachten tot het donker wordt. We slapen heerlijk onder een hutje van bamboe en worden 's ochtends wakker in een dichte mist. Onderweg ontmoeten we Veronique, een Portugese fietser die alleen een jaar door Azië fietst. We fietsen een dag samen en ze heeft heel wat te vertellen, zoals over de 2 keer dat mannen op brommers haar in Maleisië van de fiets probeerden te duwen. Het klinkt allemaal best heftig, ik heb respect voor zo'n dappere dame.

Na een rustdag in de noordelijke stad Luang Namtha rijden we naar Oudomxai, 100 km langs werkzaamheden. Het zijn niet de Lao die hier het werk doen, maar honderden Chinezen. Vandaag wordt er gegroet met Ni hao in plaats van Sabaidee. China levert hier een grote bijdrage door het aanleggen van wegen, bruggen enz. Dit maakt het makkelijker om goederen vanuit Laos te importeren naar China.
Net buiten een dorpje op de weg naar Luang Prabang belanden we in een hostel beheerd door een Chinees. In het dorpje is niks te beleven, het is slechts een overstapplaats voor reizigers die geen reden hebben om hier te stoppen. De guesthouses zijn hier slecht, maar wij hebben de best of tthe rest gekozen. Hier hebben we weer een rare ontmoeting. Na in Thailand Bettina Wertheimer van Onderweg naar Morgen tegen het lijf te zijn gelopen, komen we weer een bekende tegen. We zijn net klaar om wat te gaan eten als er twee fietsers het terrein op rijden. Ik herken de jongen en roep: Hey Gijs! Gijs en Floor kijken verbaasd terwijl ze van hun 3-versnelling fietsen afstappen. Ze zijn op wereldreis en hebben onderweg besloten een stuk op de fiets af te leggen. We gaan samen eten, en praten honderduit over fietsen.

Na een rustdag in de stad Luang Prabang met zijn Franse koloniale huizen, zijn we voldoende opgeladen om het zware stuk naar Vang Vieng te beginnen. Na een zware, warme dag met ontzettend veel hoogtemeters en pitstops voor een koud drankje, komen we in Kiou Ka Cham. Wij zitten net aan een biertje als er 2 fietsers uit Baskenland aankomen. Zij zijn een jaar onderweg door Azië. Na een uur komt er nog een Spaanse fietser aan, hij is al 4 jaar onderweg en is van plan om nog 5 jaar door te gaan. Het klikt goed en we eten samen en lachen wat af om ieders verhalen over India, Ethiopië en andere landen.
De fietsers geven ons een tip voor een slaapplaats in het door toeristen overlopen Vang Vieng. Romantische cabana's met uitzicht op het Karst-gebergte. Eenmaal in Vang Vieng vinden wij deze plek zonder al te veel moeite. Een hangmat voor de deur, prachtig uitzicht en een hutje voor onszelf. Overdag is het idyllisch, maar 's nachts komt de nachtmerrie ons opzoeken. Een muis heeft zich geïnstalleerd in onze cabana en ondanks dat ik mijn tassen heb dichtgedaan, heeft hij het eten geroken dat erin zit. Maar het is al te laat, de flarden hangen al rond twee enorme gaten in mijn Ortlieb tassen. De tandpasta, scheermes, crème, medicijnen, alles is aangevreten, maar aan de koekjes is hij niet toegekomen. Na wat chagrijn en een slapeloze nacht (mede door de muziekdreun komend van het party-eiland) kan ik wel weer lachen om de situatie.
Behalve deze muis is een hamster het enige levende dier dat we in het wild zien. Het beeld in Laos is wat dat betreft net zoals Thailand. Onze vermoedens over stropers worden bevestigd door de vele kruisbogen, katapulten en stokken die mannen en jongens met zich meedragen. Ook zien we gevangen aapjes en dikke slangen gevangen met een stok. Op een parkeerplaats met een hoop marktstalletjes zien we een hoop dode vogels en prachtige vachten onder vliegenkappen. Als we een foto willen nemen van deze dode koopwaar, beginnen ze gelijk te mopperen. Helemaal legaal is het dus niet...

Vanuit de hoofdstad Vientiane nemen we de trein terug naar Bangkok. We kunnen terugkijken op een mooie en geslaagde fietsvakantie.

Ps. Voor de meer visueel ingestelde lezers zijn er wat foto's van Thailand en Laos toegevoegd.