We hadden hem niet zien aankomen. Hij sprong van rechts uit de bosjes, eerst naar mij, maar besloot toen al snel dat Sander een beter hapje was.Natuurlijk waren we net aan het klimmen. Deze hondgromde en liet zijn tanden zien; hij nam zijn taak om een of ander golfplaten krotje te bewaken erg serieus.Gelukkig bleef de schade beperkt tot twee gaten in de achtertas waar hij in was gaan hangen en twee hijgende fietsers met een abnormale hartslag. Precies deze dag was ik mijn paardrijzweepje vergeten, maar geziende aard van de Mexicaanse honden, lijkt het me niet onverstandig op zoek tegaan naar een nieuwe.

Onderweg naar Mexico City bezoeken we de Vulkaan Paricutin. Hiervoor gaan we van de geplande `richting' af en nemen een binnenweg. Een hel van een klim, maar wel door prachtige beboste bergen. Deze regio wordt bewoond door de Purepechan indianen, die een andere taal spreken.De vulkaan is ongeveer 2700 meter hoog enpas in 1943 ontstaan. Begin 1943 werden er in het dorp Paricutín aardschokken gevoeld en gerommel gehoord.De boer Dioniso Pulido zag de grond van zijn graanveld opensplijten. Hij probeerde de spleet te vullen met stenen en aarde, totdat er lava en uit begon te spuiten.Aan het eind van de dag was de vulkaan al 10 meter hoog en na 1 jaar 410 meter. De vulkaan bleef materiaal uitstoten en heeft twee dorpen verwoest. Alleen een onafgemaakte kerk komt er nog een stukje bovenuit, een heel raar gezicht.Wij gaan met Francisco van 82 jaar,te paard naar boven. We komen er achter dat er meerdere vormen van zadelpijn bestaan. 6 uur op een paard zonder ervaring, dat voel je! Zeker als het paard er de draf inzet, voel je je net een zak aardappels..... Maar het eindresultaat is een kijkje in de krater, een uitzicht over de lavavelden en rondklimmen bij de kerktorens.

Vanuit Toluca hebben we de bus genomen naar Mexico City, waar we 3 dagen geweest zijn. Met dezelfde fietser die we 2 keer eerder ontmoet hebben, gaan we de Azteekse ruïnes van Teotihuacan bezoeken. Hij heeft 2 uur geslapen na een intensief baronderzoek en dat is nog te merken. Maar het is erg gezellig.Hij blijkt echter stabieler te zijn dan ik, want ik ben degene dieeen snoekduik van een pyramidemaakt. Ik klap door m´n enkel en ontmoet de 2000 jaar oude stenen die helaas niet meegeven. Het blijft bij 2 pijnlijke handen en blauwe plekken (en waarschijnlijk een paar lachende toeristen). Het is erg indrukwekkend wat ze hier hebben gebouwd in die tijd en dan te bedenken dat dit maar een klein gedeelte is. De rest ligt ergens onder het nieuwe Mexico City en zal waarschijnlijk nooit opgegraven worden.
De rest van de tijd lopen we wat rond in het centrum van de stad. Het is absoluut niet zo gevaarlijk als waar ze voor waarschuwen, wij voelen ons hetzelfde als in alle andere Mexicaanse steden.