Onlangs hebben we onszelf aangemeld bij couchsurfing, een network van mensen die graag andere mensen met andere nationaliteiten willen ontmoeten. Je geeft daarbij aan of je je bank (ofwel bed) beschikbaar stelt, een kop koffie wil drinken of alleen wil chatten. Wij wilden dit ook wel eens proberen, kijken hoe dat is. We hebben tot nu toe nu 3 keer ‘gecouchsurfd'.

Onze eerste keer was in Los Mochis. Vanaf La Paz hebben we de ferry genomen naar het vasteland van Mexico. Vanaf daar zijn we naar ons eerste couchsurf adres gefietst. Deze man woonde alleen, hoewel hij nog wel getrouwd was. In een volledig kaal appartement konden we makkelijk onze fietsen kwijt. Tijdens zijn lunchpauze, die hier in Mexico van ongeveer 2 tot 5 duurt, kwam hij ons ophalen om te gaan eten aan het strand. Nog geen 10 minuten onderweg worden we aangehouden door de politie. Hij had te hard gereden. De keus hier is: een derde van de boete handje contantje afrekenen (ofwel corruptie), of mee naar het bureau waar je een uur kwijt om je gegevens op te schrijven. Of wij onze gastheer dus even 50 pesos konden lenen, want hij had het niet gepast! Het briefje ging mooi over van hand tot hand terwijl hij zijn rijbewijs terug kreeg. Later vertelde hij ons dat het hier heel vaak zo gaat, vooral bij de gemeentelijke politie. Hoe het met de federale politie zit, daar moeten we nog achter komen. Na onze lunch rijden we terug en zie ik een mooie wasbeer de weg oversteken. Ik wil net tegen Sander zeggen ‘kijk, daar gaat een wa...' of hij keert zich in een keer om en loopt recht onder de auto!! Ik kijk in de achteruitkijkspiegel en zie hem op de weg liggen spartelen. De rest van de terugreis voel ik me iets minder goed.

De volgende dag gaan we met de Copper Canyon trein naar Creel. Deze treinreis gaat, zoals de naam al zegt, langs de Copper Canyon, van 0 meter naar 2300 meter hoogte. De Lonely Planet zegt dat je aan de rechterkant de best uitzichten hebt. Wij vinden een plekje aan deze kant, met 4 stoelen. Na de conducteur komt er een man langs die ons vertelt dat we bij het noodraam zitten en dat dat te gevaarlijk is en door de overhead verboden. Wij zoeken een ander plekje, alleen links is nog vrij. Nog geen twee minuten later zien wij dat een gezin onze oude plekken toegewezen krijgt. Ik ga verhaal halen en ik krijg een of andere smoes, hij is dus omgekocht. Ik spring bijna uit m´n vel. Later vertel ik die man in mijn allerbeste, hopelijk nog beleefde Spaans, dat ie zo'n grapje niet nog een keer moet uithalen, maar ook gewoon kan vragen of we willen wisselen. Gelukkig kunnen we vanaf de tussenstukken genieten van de prachtige uitzichten, rivieren, canyons en de Tarahumara cultuur. Ik sta lekker foto's te schieten en te kijken, komen er 2 jongens met me praten. De ene wil wel erg graag van alles weten. Hij vraagt of ik met mijn broer op reis ben. Als ik zeg dat ik getrouwd ben, zakt zijn mond open en vraagt hij hoe oud ik ben. Op mijn antwoord valt hij stil en zegt dat hij mij 16 schatte. Hij is zelf 15. Ik wist niet dat met mijn gewicht ook gelijk mijn leeftijd naar beneden zakte! Ze vragen of ze me lastig hebben gevallen, bang dat Sander ze een tik zal komen geven......

De tweede ervaring

We hebben contact gehad met Mario. Hij woont in een klein dorp en we hebben gezegd dat hij ons niet hoeft op te wachten langs de snelweg. We kunnen het wel vinden. Halverwege langs de snelweg worden we echter door Mario onthaald met een knaloranje bord met onze namen en een welkomstbericht. Hij vertelt ons dat de motorpoltitie helaas te laat is om ons te begeleiden. Moet je je voorstellen dat je een stad ter grootte van Eindhoven binnen komt rijden via de snelweg met een motorbrigade!! Wij vinden het niet erg dat ze er niet zijn. Onderweg naar zijn dorp stoppen we halverwege, want daar staan 2 mensen van de krant om ons te interviewen en foto's te maken. Morgen staan we erin, zegt Mario. Hij heft op de radio ook al aangekondigd dat wij eraan komen. En we hebben morgen zelf ook een afspraak met de radio! Dan verder naar zijn dorp, waar een groep mensen verzameld is om ons te verwelkomen. Dan door naar zijn familie waar we eten krijgen en bestookt worden met vragen. We krijgen nog net de tijd om ons te douchen. Want de burgemeester en de wethouder van sport van Guasave zitten op ons te wachten, ze willen met ons lunchen! Helaas zijn we te laat, maar in plaats daarvan gaan we op kosten van de gemeente uit eten en krijgen we een kamer in een 4-sterren hotel aangeboden voor 2 nachten. Deze gastvrijheid mag je niet beledigen, dus wij accepteren het aanbod. Daarna worden we weer meegesleept naar het strand en een dorpsfeest met Banda muziek en dans. We rijden terug naar Guasave waar we de wethouder van sport gaan ontmoeten die een voetbalwedstrijd heeft bijgewoond. We lopen het stadion binnen, we worden voorgesteld aan de wethouder, die ons gelijk meeneemt naar het veld. We worden omgeroepen en krijgen een van de bekers in onze handen gedrukt om uit te reiken aan de kampioenen. Daarna moet er wat gedronken worden en ik heb een nachtje nodig om dit alles te verwerken.

De volgende dag moeten we weer acte de presence geven, samen ontbijten en de krant bestuderen waar we in staan. Dan de fietsen ophalen om naar het hotel te brengen en ‘s avonds sightseeing met de wethouder van sport. Het wachten is op de burgemeester, zodat hij ons onze reconocimiento kan uitreiken. Dat is een soort betuiging van respect voor wat wij doen. Hij kan echter niet, maar we krijgen hem toch uitgereikt, gevolgd door een radio-interview. De volgende dag staan we wederom in de krant en zijn we op de radio!! We worden nu regelmatig herkend...

Onze derde ervaring met couchsurfing verloopt wat minder prettig. Niet vanwege de gastheer, hij is erg aardig, evenals zijn huisgenote. Tijdens de nacht ervoor in de tent begon het van binnen te rommelen bij mij. s Ochtends begon de ellende en het werd steeds erger. Na 25 km hebben we een lift gekregen naar Culiacan. Daar ben ik op bed gaan liggen. De medicijnen hielpen niet, ik had bloedverlies en ik werd duizelig. We zijn naar het ziekenhuis gereden. Daar heb ik de nacht op de eerste hulp doorgebracht en ze hebben me een infuus toegediend met antibiotica en voeding tegen dehydratatie. Tests van bloed en urinewezen uit dat ik een darminfectie heb en gedehydrateerd was. Ik voel me nu weer wat beter, maar ik moet de komende week nog een antibioticakuur slikken. Vandaar dat ik zoveel tijd heb om hele lappen tekst op de weblog te plaatsen!!