Het traject van Guerrero Negro naar La Paz is de zuidelijke helft van het eiland. Daar begint ook gelijk het warmere klimaat. Het landschap wordt kaler, bestaat nog steeds voornamelijk uit cactussen met om de 50/100 km een oase. Des te meer verbaast het ons dus dat we 4 dagen op rij een zwerver inhalen, die op de weg loopt, zonder iets bij zich te hebben. Tijdens onze rustpauze bij ‘hét´ restaurant op dit traject zien wij hem de enige prullenbak in een straal van 50 km uitpluizen. Met success! Maar naar water vraagt hij niet. Wijzelf hebben ongeveer 6 liter water bij ons, maar er is onderweg altijd wel iets fris/water te krijgen. (voor degenen die zich afvroegen hoe we dat toch doen)

Op een saai stuk weg gaan we langs de kant zitten om een boterham te eten met Skippy pindakaas. Een deur zwaait open en Sofia nodigt ons uit aan haar tafel, zet koffie voor ons en laat ons haar versgebakken empanadas opeten. Het grappigste is nog dat ze rondscharrelt in haar keuken alsof ze elke dag vreemden over de vloer heeft. Ik maak een compliment over haar tuin vol met bloemen en vruchten en ze bloeit helemaal op. Ze vertelt dat ze hier gelukkig is. Het lijkt net alsof iedere Mexicaan zich zo voelt.

Van Vizcaino fietsen we een heuvelachtig stuk naar de Sea of Cortez aan de oostkant van het eiland. Een vrolijk dorp waar aan alle kanten muziek schettert en mensen kletsen. We wachten een uur bij een motel waar iemand ons eindelijk binnenlaat. De eigenaar komt nog een uur later en zegt met rode oogjes en een enkele tand in zijn mond dat ie een paar bebidatas (borreltjes) is gaan drinken. Oh ja, het is zondag! Dan gaat iedereen hier zijn loon opdrinken. Vandaar dat je hier zoveel kruisjes langs de weg ziet (ik heb er 26 geteld op 100 km!)
Ik moet wel lachen. (Speciaal voor Geert M) Als we die middag een kroeg binnenlopen, krijgen we binnen no-time een fles aangeboden van die meneer aan de bar.... Wel ja, onze motelbaas. Hij komt aan tafel zitten met een andere dronkelap en ze beginnen samen te brallen, aan een stuk door handen te schudden met ons en eindeloos vragen te herhalen. Na een uur hebben we het wel weer gezien en zeggen onze nieuwe vrienden gedag. Of ze het morgen nog weten?? Ik heb nu ontdekt waarom er nergens vrouwen in de bars zitten. Een paar jaar is de wet opgeheven die hen verbood een bar te betreden! Ik ga maar eens werk maken van de feministische reintegratie van de vrouw in de dranklokalen.......maar wel onder begeleiding van een heer.

Vanaf Santa Rosalia rijden we een tocht langs de zee, alleen kunnen we de zee natuurlijk net niet zien... het wordt hier nu wel erg warm. In een tacotentje in Mulege eten we wat alvorens een camping te gaan zoeken. Daar ontmoeten we Ross, een geemigreerde Amerikaan, die hier met zijn vriendin woont. Hij biedt ons een lift aan naar het strand waar hij woont. Dit kunnen we natuurlijk niet weigeren! Daar is ook een restaurant en een bar, zegt hij. Later vraag ik hem wat hij doet en zegt hij dat hij een restaurant-bar aan het strand heeft. Zeg dat dan gelijk, denk ik dan, maar goed. Wij gooien de fietsen achterin en komen aan op ons bounty-strandje. De tent onder de palapa tegen de verzengende zon en we nemen een duik. We mogen zijn kayak lenen die hij normal verhuurt. We gaan een paar eilandjes verder in de Bahia Concepcion waar je mooi kunt snorkelen. Onderweg komen we terecht in een school dolfijnen, die onder en langs de boot schieten. Super! Als we besluiten terug te gaan na een paar uur is het flink gaan waaien met fikse golven als gevolg. Hebben we eindelijk een rustdag, moet ik mn bovenkant gelijk ook maar eens goed afmatten. Ik ben blij als we eindelijk weer bij onze palapa zijn.

Vanaf Mulege volgt een hel van een dag, 40 graden en 130 km. Ik ben helemaal doodop en voel me pas na een halve liter verse cocossap weer een beetje opleven. Ik hoop van harte dat de komende dagen niet zo zijn. Maar gelukkig spelen vanaf hier tot aan La Paz de wolken een positieve rol voor de temperatuur. Zonder al te veel problemen volgt een stevige maar supermooie bergrit vanaf Loreto. Na 100 km zetten we onze tent op in een goot in de woestijn en genieten van een boek. De volgende dag slapen we in een verlaten bouwval wat ooit een mooi huis was. Klapperende ramen, piepende deuren en waaiend plastic zouden me de kriebels moeten geven, maar ik ben te moe......mijn luikjes vallen direct dicht. De volgende dag fietsen we de laatste rit op Baja. Onderweg schrikken 5 koeien zo van onze verschijning dat ze vlák voor een vrachtwagen de weg oversteken en recht het prikkeldraad in rennen. De eerste springt er nog overheen maar de rest struikelt over en door elkaar en komt vast te zitten. Ze drukken de omheining omver om zo zichzelf over het prikkeldraad heen te drukken. T ziet er zielig uit, maar we zijn toch echt ongevaarlijk!!