En toen waren we ineens in Mexico! Ik was er tot dan toe niet zo mee bezig mee geweest. Maar dat is wel even andere koek, het voelt als de tweede etappe. De eerste 2 dagen fietsen kwamen we door een mooi landschap, wijngaarden, ranches en bos. Maar je kunt er niet omheen op dit schiereiland; De enige geasfalteerde weg naar het zuiden is de Transpeninsular Highway 1. Dat is waar wij na een rustige dag peddelen op terechtkwamen. Ik wist niet wat me overkwam, zoveel hardrijdend verkeer.... `Sander, moeten we deze weg 1300 km lang blijven volgen?´ Hier was tenminste nog een vluchtstrook, maar die luxe verdwijnt zodra je zuidelijker komt. Deze vrees bleek echter niet geheel nodig. Een paar 100 km naar het zuiden waar de woestijn begint, is het erg rustig, En de vrachtwagenchauffeurs zwaaien, seinen en toeteren er lustig op los om ons aan te moedigen....en soms krijgen we zelfs een duim. En dat helpt, zeker als je met je tong op je stuur die zoveelste berg aan het bedwingen bent.

In San Vicente slapen we in een motel waar niks te doen is. Dus we gaan op zoek naar de lokale kroeg voor een biertje. Dit is hier nogal lastig, want we krijgen regelmatig de reactie dat er net een nieuwe eigenaar zit die de vergunning aan het aanvragen is. Tuurlijk... Of er is een dronken, uit de hand gelopen feestje geweest, waardoor de vergunning is ingetrokken. We eindigen in een donker biljarthol, waar ze (alleen) bier verkopen. Er is keus uit een literfles of een blikje en er is 1 merk bier te krijgen. De 4 mannen die aanwezig zijn, zijn erg aardig. Er worden stoeltjes voor ons neergezet en iemand gooit geld in de jukebox, waarna er luide Mexicaanse meezingers door de ruimte galmen. Ik word enthousiast en ga ook muntjes uitgeven. Ik kan kiezen uit 100 Mexicaanse cd´s á la Andre Hazes en Rowwen Heze. Blijkbaar kies ik de juiste nummers, want er wordt luid meegezongen. Er is alleen een herentoilet met een klapdeurtje, daar gaat een belletje rinkelen! Hier komen nooit vrouwen. En ondertussen moet ik wel erg nodig!! Een van de mannen komen we later buiten tegen. Hij vertelt dat hij in ruil voor biertjes wat klusjes doet in de kroeg. Om de een of andere reden is hij erg blij dat er een buitenlandse vrouw binnen is geweest. Ik kan me niet helemaal concentreren, want ik heb hoge nood! Gelukkig is het motel dichtbij.....

Van San Quintin gaat de weg weer van de kust af. Wat volgt is 4 dagen woestijnlandschap, cactusplantages en boojum trees. Het is erg afwisselend en voldoet niet aan het beeld dat ik had van een woestijn. Het zijn lange afstanden om te overbruggen en de dorpjes op de kaart bestaan uit 1 of 2 huizen of bestaan helemaal niet. Hier heb je weinig opties voor overnachtingen, dus gaan we wildkamperen tussen de boulders en cactussen en zitten van boven tot onder helemaal onder de stekeltjes en doorns. Ik doe geen oog dicht ´s nachts, misschien moet ik nog even wennen aan wildkamperen. ´s Ochtends vinden we een minischorpioen bij de tent. Toch maar even de schoenen goed uitkloppen voor we ze aantrakken. De volgende dag kamperen we tussen de autowrakken op het RV park van Ramiro, een oude vrolijke man. Hij vertelt gelijk dat er vorig jaar 200 fietsers hier gekampeerd hebben, prachtig vond hij het!! Hier bestaat de waterleiding uit een emmer water die we mogen gebruiken om te douchen en de wc door te spoelen. Ramiro wil wel graag met me meefietsen (zegt hij snel in de hoop dat Sander hem niet verstaat), maar helaas heeft zijn fiets geen binnenband meer. Volgende keer beter.....