Vanuit San Juan rijden we via een saaie weg naar Mendoza. Daar verblijven we in een hostel met lethargische backpackers die ‘s avonds uitgaan en overdag op de bank hangen. Ik ga naar de thermale baden, die mooi gelegen zijn tussen de bergen. Verder gedragen Sander en ik ons als echte toeristen en bezoeken we het park en het serpentarium.

We verlaten de relaxede stad en rijden via de bronnen bij Villavicencio naar Uspallata. We kiezen voor dit alternatief omdat we een stuk van de drukke snelweg naar de Paso de Libertadores (de Chileense grens) willen vermijden. Dat blijkt een goede keus, alleen wat wij niet weten is dat deze weg van 700m naar 3100m stijgt. Via de ‘Weg van het jaar' die zo genoemd is vanwege de 365 bochten, klimmen we over een onverharde weg naar boven. Het uitzicht over deze caracoles (bochten) is schitterend. Na 3 lekke banden worden we nogal gefrustreerd, want we zitten nu al bijna 10 uur op de fiets en we hebben de top nog niet bereikt. De fietsbanden beginnen nu aardig te slijten en dat merken we vooral op een zandweg, waar de kiezels het probleem zijn. Het is net alsof de fietsen ook weten dat ze bijna bij het eindpunt zijn. Het begint al avond te worden, maar daardoor kunnen we tijdens de afdaling genieten van een mooie zonsondergang. Om 8 uur komen we aan bij een camping en gaan uitgehongerd op zoek naar een restaurant.

Van Uspallata hebben we geen andere keuze dan over de snelweg te gaan waar een gigantische hoeveelheid vrachtwagens voorbij scheurt. De vluchtstrook is hier ver te zoeken, dus het is uitkijken geblazen en van de weg af als dat nodig is. De klim is prettig, tot de weg van de rivier afbuigt en we van de ene vallei rechts een andere vallei in rijden. Nu staat de wind recht op ons hoofd en komen we met 6km/h vooruit. We bezoeken de begraafplaats waar de slachtoffers van de Aconcagua liggen. Deze hoogste berg van Zuid-Amerika van bijna 7000m kan worden beklommen zonder gids en dat gaat nogal eens mis. Dan bereiken we eindelijk Puente del Inca, een natuurlijk gevormde brug met kleuren die zijn ontstaan door zwavel. Die avond slapen we in de gebouwen van een legerbasis waar regelmatig bergbeklimmers/reizigers verblijven.

De grensovergang van Argentinie naar Chili is de strengste die we tot nu toe hebben meegemaakt. Wij als fietsers krijgen wederom een speciale behandeling, wat neerkomt op speciale bureautjes, papiertjes, stempeltjes en van kastjes naar muurtjes. Bovendien moeten we onze tassen openmaken! Ze controleren veel op fruit, maar dat hebben we al eerder opgegeten, ondat we hiervan al op de hoogte waren. Vanaf de douane zoeven we naar beneden richting Los Andes. Onderweg komen we langs een waterkrachtcentrale die me wel erg bekend voorkomt. Hier ben ik in 2004 al geweest omdat mijn afstudeeronderzoek daarover ging. Een grappig toeval.

Vanuit Los Andes mogen we onze laatste fietsdag via de snelweg afleggen waar eigenlijk geen fietsers mogen rijden. Maar die waarschuwingsborden staan handig genoeg nooit bij de oprit, maar 10km daarna. Bovendien is er ook geen alternatief. We naderen een tunnel, waar wij niet doorheen kunnen. Er is echter een afslag naar de Cuesta de Chacabuco die we besluiten te nemen om de tunnel te vermijden. Dat blijkt een onverharde weg te zijn die 600m omhoog gaat. Dat hadden we niet in gedachten voor vandaag!! Maar desondanks genieten we van deze laatste fysieke uitdaging. In Santiago staat ons namelijk een bord eten en een douche te wachten, dus dat veracht de omstandigheden.

In Santiago is zoveel veranderd dat ik bijna niks herken (behalve de smogwolk die boven de stad hangt) en het moeite kost om mijn oude appartementje te vinden. Een van mijn oud-huisgenoten woont daar nog en wij kunnen daar logeren tot we teruggaan naar Nederland. Het is erg leuk om mijn oud-huisgenoten en vrienden terug te zien en de lege-flessen verzameling in huis groeit.
We gaan naar het strand, naar Rancagua, de bios en we gaan nieuwe kleren kopen. Eindelijk weer een spijkerbroek na een jaar lang een slobberende afritsbroek van 2 maten te groot of een fietsbroekje! Sander is zodanig afgevallen dat zelfs de kleinste herenmaat in de winkel te groot is (nu niet meer).

Van de geoloog die we eerder ontmoet hebben, krijgen we de uitnodiging om een vlucht met een trike te maken. Een trike is een soort delta vlieger met motor. Dat willen we wel! Echter vlak voor de datum krijgt hij een ongeluk en moet hij een noodlanding maken in een rivier. Met zijn trike kunnen we dus niet meer de lucht in, maar 2 vrienden van hem nemen ons meer dan een uur mee de lucht in. Een geweldige ervaring.

Op naar de volgende vliegreis!