We vertrekken vanuit Salta na een rustpauze die ons goed heeft gedaan. We rijden door een struikig landschap en langs dorpen die wel verlaten lijken. Het is ook niet raar, gezien de hitte die in deze gebieden in de zomer voorkomt. Het is vaak 40+ graden, waardoor de zonnebrillen een voor een van m´n hoofd af smelten, de verkeersborden vervellen en zelfs de honden tijdens de siesta-uren geen poging doen om naar ons te blaffen. Op de fiets hebben we dan nog het voordeel en nadeel van de wind. Nadeel omdatdie voornamelijk uit het zuiden komt en voordeel omdathet onsin ieder geval een beetje afkoelt. Aan het siesta-ritme in dit land kunnen we maar niet echt wennen. Tijdens de siesta hebben wij het meeste behoefte aan een koud drankje of een bord eten. Maar dat kun je wel vergeten, alles is dicht tussen 1 en 5 en om 8 uur ´s avonds gaan de eerste restaurants pas open. Wij zijn dan ook meestal de eerste klanten..... Gelukkig is Argentinië het land van de wijn en grote stukken mals vlees, dus we komen niks tekort. Zelfs de wijn in kartonnen pakken voor 1 dollar zijn ontzettend lekker en handig voor op de camping.

We komen door de Quebrada de Cafayate, een uitgesleten rivierbedding met de meest bizarre en kleurige rotsformaties en uitgeholde gaten. We stoppen overal om even te kijken. Daar ontmoeten we een groep Argentijnendie met z´n 10-en in een geweldige oude bus op vakantie zijn. We komen ze onderweg nog 2 keer tegen en we krijgen bier en toastjes toegestopt. Eenmaal in Cafayate komen we ze weer tegen en worden we uitgenodigd voor het eten. Daar gaan we natuurlijk op in en we eten een heerlijke kippeprut uit een enorme pan. Ze hebben de bus op straat neergezet met stoelen, tafel en een kampvuur. Heerlijk, dat dathier allemaal niks uitmaakt. Daarna gaan we zwemmen in de rivier en bezoeken een bodega (wijngaard). De volgende dag gaan we weer met ze op pad, dit keer met de bus en gewapend met kilo´s vlees en liters wijn. We rijden met een gangetje van 40km/h, want veel harder kan de bus niet en eindigen bij een wateropslag. Daar gaan we zwemmen, bbq-en en wijn drinken. De 7 mannen hebben een enorme omvang en houden wel van een grap, naderhand heb ik gewoon pijn in m´n kaken van het lachen.
Ondertussen maken we kennis met meer Argentijnse gebruiken. Er is een festival in Cafayate, de Argentijnen hebben vakantie en de camping staat echt ramvol. En dan bedoel ik dat er 10cm tussen de tenten over is gelaten en dat 4x4 auto´s ons omsluiten. Als we ´s avonds terugkomen na 2 slapeloze nachten vanwege de muziek en het geschreeuw, is er bovendien een dronken harrie op onze tent gevallen en is er een tentstok gebroken. Het is leuk geweest, wij zoeken morgen de rust weer op.

Vanaf Cafayate genieten we weer van de uitgestrekte landschappen met oneindige wegen. Onderweg zien we een hoop dieren, groene papegaaien met rode kop of blauwe vleugels, condors, tarantula, vossen, mara´s (soort kruising tussen haas en kangoeroe) en slangen. We ontmoeten vele fietsers, allen vertrokken in het zomerseizoen vanuit Patagonië. Dit komt misschien ook omdat we een heel stuk van de bekende Ruta 40 doen, de langste weg van Zuid-Amerika, van 5000km. We staan bijna meer aan de kant van de weg te ouwehoeren dan fietsen.
Argentinië is een prima land omaan de cooling-down te beginnen na 11 maanden fietsen. Wij hebben als Nederlanders natuurlijk een streepje voor omdat we Maxima hebben binnengehaald. Iedereen is benieuwd wat wij NL-ers van haar vinden en ze zijn blij dat Willem en Maxima een huisje hebben gekocht in Argentinië. Het fijne aan Argentinië is dat je echt overal je tent op kunt zetten. Er is veel publieke toegang tot water, er zijn goed geregelde gemeentecampings, waar je voor 2 dollar kuntkamperen én zwemmen. En anders is er wel een parkje met bankjes en een bbq of een opslag van irrigatiewater waar je je in kunt wassen. Er is voldoende gastvrijheid en je kunt overal druiven plukken, die een goddelijke zoete smaak hebben.

Via de dorpen Santa Maria, Belen, Londres, Andolucas rijden we naar Chilecito waar we uitrusten voor aan de Cuesta de Miranda te beginnen. Deze pas ligt op 2000m en is gekleurd door de rode weg en de rode rotsformaties en biedt prachtige uitzichten. In Chilecito willen we pinnen, maar Argentinië is het enige land dat onze passen niet accepteert in de pinautomaat. We proberen geld op te nemen ineen bank, maar die stuurt ons naar de volgende. Daar komen we na anderhalf uur en vele inefficiënte overleggen, telefoontjes, kopietjes en 20 stempels weer naar buiten met het geweldige bedrag van200 dollar! En dat met een creditcard!!
Parque Nacional Talapaya ligt op onze route en die willen we graag bezoeken. Het is een enorme kloof met randen van rode steen van wel 150m hoogte. Het is jammer dat je er alleen met een busje doorheen mag, maar het is hoe dan ook indrukwekkend. Die nacht slapen we in een oude leegstaande loods en worden we ´s ochtends gewekt door kippen, honden en ezels die een bizarre herrie maken. Vanuit dit dorp gaan we door het niks naar Astica waar we worden doorverwezen naareen opslag van irrigatiewater. Daar kunnen we zwemmen en kamperen. ´s Avonds breekt er een ontzettend onweer los en spoelen we bijna met de tent het water in. Het blijkt dat enkele van onze spullen na deze reis aan vervanging toe zijn.

In Bermejo komen we bij een van de vele kapelletjes die hier langs de weg staan. De meeste zijn ter ere van Difunta Correa, een vrouw die tijdens de oorlog haar man volgde door de woestijn en dood werd gevonden met haar zuigeling levend aan haar borst. De grootste staat in Vallecito, waar de mensen nummerborden en minihuisjes achterlaten om deze te zegenen. Het laatste stuk naar San Juan worden we enorm geteisterd door de wind en zijn we na 40km eigenlijk uitgeput (20 km met tegenwind duren al gauw 3 uur met kop over kop fietsen). Maar we zijn zo toe aan wat luxe dat we er nog 60km achteraan stampen. Engelukkig staat de jacuzzi op het dakterras van het hotel op ons te wachten!