In San Pedro de Atacama ontmoeten we 2 Chileense fietsers die voor de veiligheid een kapmes bij zich hebben. Wat een vertrouwen in hun eigen land! Daarna ontmoeten we Israëlische fietsers Gal en Rami die al 2 jaar onderweg zijn in Azië en Zuid-Amerika en net 5 dagen woestijn achter de rug hebben. Ze kunnen pas relaxen als ze 2 liter koude cola hebben weggewerkt. Helaas staan wij op het punt weer op de fiets te stappen, dus nemen we afscheid. We fietsen een kort ritje naar de Quebrada de Jere, een oasis in de woestijn, waar we in de stroom baden en relaxed kamperen. Vanaf hier klimmen we naar Socaire, de laatste plaats in Chili. Vanaf dit punt zullen we wederom over onverharde wegen verder gaan. Hier ontmoeten we Juan-Carlos, een Spaanse fietser en we lunchen samen. Hij begeleidt fietsreizen en is op dit moment research aan het doen. Hij fietst alle reizen eerst alleen, om te kijken of het mogelijk is.Soms zelfs 2 keer, zonder en met bepakking.

10 km na Socaire kamperen we naast een waterkanaaltje. ´s Ochtends vinden we op nog geen 200m van de tent poemasporen. We willen dat beest al een jaar zien, maar dat is bijna onmogelijk, zo schuw zijn ze. We klimmen naar 4500m waar we willen slapen bij een mijnwerkerskamp. We hebben van een andere fietser gehoord dat ze hier een kamer en eten voor je regelen. Helaas halen we het niet en stoppen we om 7 uur vanwege vermoeidheid en de wind en slaan de tent op naast de weg, verzwaard met stenen. De volgende dag fietsen we 6km en komen we aan bij het kamp waar 2 mensen ons op staan te wachten; ze wisten via via al dat we eraan zouden komen. Ze vertellen ons dat we de Argentijnse grens niet overkomen omdat we geen exit-stempel hebben gehaald bij de Chileense douane in San Pedro de Atacama. Mensen die geen stempel hebben, worden bij de grens mooi teruggestuurd naar het mijnwerkerskamp. Dat is even schrikken, want het is 4 dagen terug fietsen naar San Pedro en we hebben weinig zin om het nog een keer over te doen!. Hij kan wel vervoer regelen naar beneden en dan moeten we zelf terug zien te komen. Hij belt met de Chileense politiepost, maar die zegt dat er geen probleem moet zijn. Wij zijn niet gerustgesteld, maar genieten voor nu even van een douche en het eten hier. We eten samen met de mijnwerkers, die hier in ploegen dag en nacht werken. Ze eten echt heel erg weinig en drinken geen koffie en alcohol, allemaal vanwege de hoogte. Daarentegen hebben wij een eetlust waar ze u tegen zeggen. Vandaar ook dat ze iedere dag een medische controle krijgen, waar ook wij vandaag aan mee moeten werken. Gelukkig blijken wij erg gezond.
Er werkt ook een geoloog uit Santiago die ons meeneemt de bergen in en ons alles vertelt over vulkanen, het ontstaan van zoutmeren en ijzermijnen. We moeten erg lachen als hij ons vertelt over zijn onderzoek dat hij hier in 2001 heeft uitgevoerd om de locatie van ijzer in kaart te brengen. Sindsdien hebben ze zijn theorie van tafel geveegd, een vulcanoloog in zijn plaats ingehuurd en zijn nu al 3 jaar op de verkeerde plek aan het boren. Nu hebben ze hem in een wanhopige poging weer aangenomen, maar ze gaan nog niet elders boren. Rare situatie, maar het betaalt goed! We genieten van de prachtige uitzichten van 5200m hoogte.

Vanaf het kamp rijden we naar de politiepost aan de Chileens kant van de grens. Hier controleren ze helemaal niks, maar we krijgen wel een pak sap mee. 30km verder komen we bij de Argentijnse grenspost, waar de beambte nogal druk in ons paspoort zoekt naar de exit-stempel. Maar die is er niet, en wij houden met onze onschuldige 'weet-van-niks' gezichten vol dat dat alles is dat volgens de Chileense douane nodig was. We hebben geluk, want de man is erg aardig en de grenspost heel gezellig. We krijgen de stempel gevolgd door thee en brood. Als we buiten zijn, slaken we een diepe zucht en danken we onze fietsen. Met de auto waren we mooi teruggestuurd!

In Argentinië fietsen we in 2 dagen naar San Antonio de los Cobres. Het is hier minder ruig, met meer riviertjes en groen en het stikt van de felgroene parkieten. Ook zien we guanaco´s, een hol met uilen die ons met veel tumult proberen weg te leiden, nandoes en een schorpioen. We passeren weer zoutvlaktes en helblauwe laguna´s. Vanaf San Antonio de Los Cobres wordt het drukker op de weg en na 20km krijgen we zelfs asfalt. Voordat we afdalen naar Salta, zien we 2 fietsers de top naderen, lopend. Deze 2 Zwitsers hebben fietsen gekocht van 100 euro voor een vakantie van 3 weken. Die fietsen houden het goed, maar op onverhard of te steile stukken moeten ze lopen. Dat zijn hier hele afstanden!! En dat terwijl ze dit stuk 15 jaar geleden met goede fietsen ook al eens gedaan hebben. Back to the future...

De afdaling gaat niet zoals gepland. Er staat zoveel wind dat we er niet van kunnen genieten en aangezien we dit toch verdiend hebben, stoppen we om de rest morgen te doen. We komen terecht in een dorpje waar 3 families wonen. Lucho en Elsa hebben een kamer met een paar bedden en daar mogen wij blijven. Elsa is schilderes en Lucho is archeoloog, maar brengt zijn tijd voornamelijk dronken door. Hij herhaalt alles 25x tot groot vermaak van ons en de jongens die in de tuin een gat graven voor een nieuw toilet. Hij roept steeds maar: 'als jullie keramiek of botten tegenkomen, laat het me weten'. De dop van een wijnkaraf bewaart hij met grootste zorg als een antieke schat. En tegen ons zegt hij: 'als archeoloog moet je alles in de gaten houden', terwijl hij niet eens zijn biertje vast kan houden. Hij noemt mij tomaat en Sander komkommer, vanwege onze moeilijke namen en mijn rode hoofd. Het is een gezellige dag. De volgende dag rijden we door een steeds groener wordende vallei naar Salta waar we gaan genieten van een welverdiende rustpauze.