Bolivia, het land van coca, bolhoedjes, armoede, Evo Morales, onverharde wegen, viezigheid en lama´s. Op het eerste gezicht niet veel anders dan Peru, het is net zo vies langs de wegen, omdat iedereen z´n troep uit het raam gooit. Het doet echter wel armer aan. Overal zie je posters en teksten voor de president Evo Morales en propaganda voor het referendum over het nieuwe grondwetsvoorstel. Hier is 25 januari over gestemd en met 63% heeft voor gestemd, maar gelukkig zaten wij toen in verlaten gebieden. Ik heb het nieuwe voorstel niet gelezen, maar wat ik er over gehoord heb, gaat er wel wat veranderen met o.a. ontwikkelingsgeld, kerken en zal het voor de rijkeren en buitenlanders moeilijker worden. Wij zijn er nu niet meer om het af te wachten, en maar goed ook, want er is gelijk een crisis uitgebroken.

We komen Bolivia binnen bij Copacabana, een leuk stadje aan het Titicacameer. Hier nemen we een pause in dit bedevaartsoord en lopen samen met een hoop Boliviaanse families de heuvel op. Hier genieten we met een paar biertjes van het uitzicht over het meer en de feestvierende ouders die vuurwerk afsteken. Vanaf Copacabana fietsen we langs het meer naar La Paz. Onderweg zitten er opvallend veel kindjes langs de weg. Die worden daar door hun ouders ´s ochtends gedeponeerd om te bedelen. We komen aan bij het stadje Batallas waar de mensen erg onbehulpzaam zijn. 2 dronken mannen bieden aan dat ik wel met ze mee kan komen. Nee, maar toch bedankt! We kunnen geen hostal vinden en eindigen uiteindelijk met ons tentje bij de parochie met toestemming van de Slowaakse priester.

In La Paz, doen we ons bij het cafeetje Sol y Luna tegoed aan stamppot met gehaktballen, kroket en satesaus. Het is niet helemaal 100% gelijkenis, maar het kost moeite om het bord naderhand niet af te likken. La Paz is een fijne stad om even te blijven, we bezoeken de Valle de la Luna (maanvallei), struinen rond en aanschouwen de vele demonstraties op straat vanwege het referendum.

In La Paz hebben we goed boodschappen ingeslagen. Tot een stuk na Oruro genieten we nog van asfalt. Vanaf Challapata gaan we over op onverharde wegen. We bereiken de zoutvlakte van Uyuni en slapen in een zouthotel om gewend te raken aan de omgeving. De zoutvlakte blijkt total droog te zijn, want ondanks het regenseizoen is er nauwelijks een druppel gevallen. Het is echt heel apart om over deze enorme witte vlakte te fietsen, terwijl je in de verte de bergen kunt zien. Zonder zonnebril is het niet vol te houden, zo fel is de weerkaatsing. Ongeveer 30km van tevoren zien we het eiland Incahuasi liggen. Dit eiland is bezaaid met enorme cactussen. Wij zoeken hier het restaurantje op waarvan wij via de NL fietsers Wouter en Will hebben vernomen dat hier goede lamaburgers te krijgen zijn. Wij bestellen er 3 met een koud biertje en (warme!) friet en wachten rustig tot alle jeeps met toeristen vertrokken zijn. We zetten ons tentje op aan de andere kant van het eiland op het zout, we hebben een steen nodig om de haringen er in te krijgen. Een fantastische ervaring onder een met sterren bezaaide hemel.

De volgende dag fietsen we naar het zuiden van de zoutvlakte waar we in een hostal slapen in Colcha K. Bij het enige eetlokaal schrikt de eigenaresse zo van ons dat ze zegt dat ze geen eten meer heeft. Na even doorvragen heeft ze over een uur toch eten. Als we na 3 kwartier binnenkomen zit het lokaal nog steeds vol met etende mensen.

Er volgen een aantal dagen waar we over barslechte wegen vol wasbord en los zand van dorp tot dorp ploeteren, duwen en af en toe fietsen. Per dag kunnen we ongeveer maximaal 50 km afleggen, dit ook vanwege de hoogte. We blijven tussen de 3700m en 4900m. We passeren zoutmeren, canyons, rotsformaties, veelgekleurde bergen, valleien met vicuña´s, lama´s, gele konijnen, condors, flamingo´s en de nandoe (de Zuid-Amerikaanse struisvogel) en genieten van het landschap.

Vanaf het laatste dorp in Bolivia Villamar gaan we het echte desolate stuk Bolivia in. Dit stuk is reserva Avaroa, waar alleen tours doorheen scheuren in jeeps. Met deze jeeps hebben we een haat-liefde verhouding ontwikkeld. Ze rijden de wegen kapot, houden weinig rekening met ons als ze passeren en laten ons in een dikke stofwolk achter. Gelukkig krijgen we ook een keer water en stopt er een groep om ons te feliciteren en 4 lolly´s te geven. Wij zijn een bonusattractie op hun trip, dus er worden vele foto´s van ons gemaakt.

We komen langs zoutvlaktes, de meren Laguna Colorada,Laguna Blancaen Laguna Verde, Geijsers, thermale baden en passeren enkele passen boven de 4500m. Helaas heeft op het laatste nippertje het Boliviaanse eten nog even een bacterie losgelaten in mijn darmen, dus gelijk na Villamar word ik ziek. We kamperen op een mooi plekje en ik kom wat bij. Ik ben blij als ik de volgende dag op het eind van mijn krachten Laguna Colorada haal. Eindelijk heb ik weer honger. Maar dan past de Wet van Murphy zich toe en nemen we de verkeerde afslag, belanden in een zandstorm en gaat de brander stuk. Van frustratie eten we het pakje soep bijna zo op. Gelukkig hebben we nog crackers met tonijn waar we de 4 volgende dagen van eten. Bij de thermale baden krijgen we geen eten met als excuus dat ze alleen ontbijt en lunch klaarmaken en dat alleen voor tours. Individuele reizigers zijnin dit gebiedin het nadeel. Een andere fietser vertelde dat hij zelfs in een lodge in de keuken moest eten (van hetzelfde eten als de tours) en alleen in een kamer moest (of mocht) slapen.
Gelukkig hebben we de thermale baden van 35 graden de hele middag voor ons alleen en zijn we in ieder geval weer eens gewassen. De volgende ochtend worden we om 6 uur wakker door de eerste groep die in het bad ligt. Na een half uur liggen er wel 30 mensen in en staan er wel 20 jeeps. Wij pakken snel in en eten om de hoek rustig ons ontbijtje.
Na Laguna Verde en Laguna Blanca komen we aan bij een hostal en krijgen we eenbord warme spaghetti en een zacht bed. Wat een feest!! De volgende dag gaan we de grens over naar Chili. Omdat we het bedrag bij de douane niet gepast hebben, wordt de man boos. Volgens ons is het zijn probleem en volgens hem het onze. Er komen namelijk zoveel mensen iedere dag. Ja, dus? Het arendsoog van Sander ziet het wisselgeld gewoon liggen in het laatje en daar wordt de man helemaal pissig van. Onder de woorden: ‘als ik jullie was, zou ik maar 2 keer nadenken voordat je terug wilt komen naar Bolivia'. Gezellig...
De 40km downhill naar San Pedro de Atacama is een waar genot, na 600km tot 700km onverhard. Dit dorp is niet meer wat het 5 jaar geleden was en de prijzen zijn verdriedubbeld. Desondanks genieten wij van goed eten met een goed glas Chileense wijn