In Cusco aangekomen installeren we ons in ons hotelletje en werken na onze douche een enorm ontbijt weg. Zelfs van een busreis kun je honger krijgen! Cusco is even heel wat anders dan het echte Peru. Als je op de fiets door een land reist, krijg je heel andere indrukken dan in dit door toeristen overspoelde oord. Het is een prachtige stad gelegen tussen bergen, alleen waar je ook loopt, je wordt aangesproken, achtervolgd, lastig gevallen met folders, toegefluisterd, menu´s worden voorgelezen, etc. `Amigo, amiga, massage, massage, weed, trip to Machu Picchu, vingerpopjes, mutsen, restaurant en ga zo maar door. Nee, dank je wel werkt niet, negeren evenmin.Maar goed, we weten dat we de rest van de tijd echte mensen tegenkomen die niet per se iets van de gringo´s willen en die de echte Peruaanse prijzen rekenen.

Met Liesbeth en Corne bezoek ik de Inka-ruïnes van Pisaq en Saqsaywaman, beide gebouwd op een berg. Pisaq heeft een prachtig uitzicht over de heilige vallei. Met z´n vieren gaan we naar het bekende Machu Picchu. Het is zeer indrukwekkend. ´s Ochtends is alles nog in de mist gehuld, maar al gauw breekt de zon door. Het is de 1e droge dag in 2 weken en wij profiteren daar van! We weten toegangskaarten te bemachtigen voor de berg Wayna Picchu, waar maar 400 mensen per dag op mogen. Tegen de tijd dat het druk begint te worden, gaan wij de berg op. We hebben een prachtig uitzicht rondom en op de ruïnes. We zijn erg blij dat we vroeg zijn gegaan, want om 12 uur is de plek helemaal overspoeld met toeristen. De mystiek die volgens zoveel mensen op deze plek hangt is wat mij betreft ver te zoeken.

Liesbeth en Corne vliegen terug naar NL. Wij hebben een beetje last van een reisdip, dus blijven nog wat langer rondhangen in Cusco. We moeten onszelf met de kaart erbij motiveren voor de komende tijd. Als we ons bij elkaar hebben geraapt en opgepept, rijden we de stad uit en voelen we ons al wat beter, omdat we weer op de fiets zitten en de gringo-trail achter ons kunnen laten. Het is oudjaarsdag en we zijn benieuwd waar we vandaag zullen eindigen. Maar eerst missen we een afslag de stad uit, waardoor we op een modderweg terecht komen. Hoe diep de plassen zijn, ondervind ik als ik mijn evenwicht verlies en mijn voet uit de klikpedaal schiet om niet om te vallen. Lekker begin! De weg slingert langs (Pre-) Inka ruïnes en we komen bij het dorp Quiquilana als het begint te stortregenen. We stoppen bij een hostel. Als we de fiets achter op het erfje rijden, moeten we de ingewanden ontwijken die op de grond liggen. Er ligt een opengesneden varken boven een wasbak en er lopen 80 cavia´s in de keuken rond die zich warm houden onder het fornuis.

Samen met de vrijgezelle eigenaar eten we ´s avonds schaap. Hij houdt zich de rest van de tijd bezig met de tradities van oud en nieuw. Het huis wordt gereinigd met heilig water, incl. onze kamer terwijl hij ondertussen gebeden prevelt. Om 10 uur gaat hij zich wassen en schone kleren aandoen. Om 11 uur krijgen we soep en warme chocolademelk. Om 12 uur steekt hij bijna zijn eigen hotel in de fik door rotjes af te steken die hij niet snel genoeg naar buiten gooit. Daarna gooien we bij elkaar gele confetti in het haar en dansen we met z´n 3-en nog tot half 2 in het restaurant op slechte muziek van een cd die de hele tijd blijft hangen. Een geweldige oud en nieuw die we ons nog lang zullen herinneren. De 2 dagen erna zien we nog steeds mensen met de confetti in het haar. Ook rondom de huizen is deze confetti te vinden en zie je overal gele bloemen, vooral op de bussen.

De volgende dag hebben we een redelijk vlakke dag langs de rivier naar Sicuani. Nu we de grens van Bolivia naderen is het klimmen en dalen wat minder geworden. De hoogvlaktes hebben vlakkere wegen te bieden, een welkome afwisseling. Het is 1 januari, dus veel is gesloten, behalve de drankholen. Vanuit Sicuani gaan we de laatste pas over in Peru, 4300m, Abra La Raya. Op de top denken we eindelijk iets te zien waar we wat warms kunnen drinken. Helaas, het blijkt een fata morgana. Een stopplek voor toeristenbussen, zodat ze lamavellen en mutsen kunnen kopen. In het dorpje Santa Rosa vinden we eindelijk iets om te eten, waarna we doorrijden naar Ayaviri. Hier ontmoeten we de volgende ochtend een Braziliaanse. Zij is met haar man op vakantie met de motor. Hij is echter ziek geworden door de hoogte en ligt met pseunomia al 3 dagen in het ziekenhuis. Wij begrijpen niet dat ze hem nog niet naar beneden hebben getransporteerd, omdat je dat z.s.m. moet doen als je last hebt van de hoogte. Later horen we dat hij het niet gehaald heeft, dat is even heftig nieuws.

Van Ayaviri rijden we naar Juliaca; althans we doen een poging. Sander heeft iets verkeerds gegeten. Na 40km ligt hij in de berm en gooit het hele zootje eruit. Dat lucht voor even op, maar zuigt ook al zijn kracht eruit. Ik ga aan de kant van de weg met mijn duim omhoog staan, terwijl Sander achter me in de berm ligt. Dat valt niet mee, er komt nauwelijks iets voorbij. En het begint natuurlijk te regenen en onweren. Eindelijk stopt er een busje en we takelen de fietsen op het dak en proppen onszelf naar binnen.

Na 2 dagen zijn we fit om naar Puno te rijden. Vandaag zien we voor het eerst het Titicacameer, een prachtig blauwe vlakte met water. In Puno worden de nieuwe politiemensen geïnaugureerd. De dames hebben allemaal een ultrakort kapsel, terwijl je dat verder bijna niet ziet in Peru. Ik vraag me af of ze er blij mee zijn. Langs het meer fietsen we naar Juli en vanuit daar naar de grens met Bolivia, ons 13e land van deze reis.