Vanuit Lima fietsen we door een zanderige omgeving in 2 dagen naar Pisco, de bakermat van de nationale drank Pisco. Onderweg ontmoeten we 2 Nederlandse fietsers, Wouter en Will (weblogs: zie bij kopje links). Wouter is al lang onderweg op de fiets en Will is vanaf Buenos Aires bij hem aangesloten.

In Pisco lijkt het wel een grote krottenwijk met veel hopen puin. Alles is hier vorig jaar getroffen door een aardbeving. Vanuit Pisco bezoeken we het ‘poor mans Galapagos' Isla de Ballestas. Een prachtig eiland vol vogels, pinguins, zeeleeuwen etc.
´s Middags fietsen we door een overweldigende hitte naar Ica. Vanuit daar kun je naar de oase Huancachina waar je kunt sandboarden. Dat is echt gaaf! De chauffeur van de buggy scheurt met een kamikazesnelheid door de zandduinen. Dan worden we op een sandboard neergelegd en naar beneden geduwd. Je moet remmen met je voeten, maar met blote voeten in sandalen langs het hete zand, bezorgt me bijna brandblaren.

Vanuit Ica fietsen naar Nazca over een zandvlakte. Onderweg komen we langs de beroemde Nazca lijnen. Dit zijn geogliefen, tekeningen in het zand van de pampa's vanJumana enNazca in Peru. Figuren van dieren, geometrische vormen en duizenden lijnen en lijnenspellen zijn hier lang bewaard gebleven. Het is er bijna altijd windstil, zodat de lijnen duizenden jaren bewaard zijn gebleven. Je kunt een vlucht nemen om ze goed te zien, maar wij nemen genoegen met de uitkijktoren waar vandaan je 2 figuren kunt zien; de boom en de hand en een 3^e door de Panamericana verminkte figuur.

We ontbijten uitgebreid in Nazca, omdat er een klim van 90 km op het programma staat. We willen vandaag het dorp Hualhua bereiken. Dat is nog 44 km klimmen. Het is droog en heet en we hebben niet genoeg water bij ons. Om 5 uur rijden het dorpje van 5 hutjes en 1 ezel binnen en in een winkeltje hebben ze nog 2 flesjes water. We zitten daar wat te kletsen met de familie, die vertelt over de fietsers die hier langskomen. Ze komen uit Frankrijk, Engeland, Nederland en eeuuh.. oh ja, uit Europa! We mogen in het enige klaslokaal van het schooltje slapen waar aan 3 kindjes wordt lesgegeven. Hier hebben al vaker fietsers overnacht. We maken een bordje pasta gevolgd door de nieuwsgierige ogen van Francomar. Ondertussen leert Sander de beginselen van rikken aan de lerares.

De volgende dag rijden we over de Condercenca bergpas van 4400m. Op deze hoogvlakte zien we overal kuddes mooie vicuñas lopen tussen de mistflarden. We willen naar Puquio, maar ondanks de optimistische voorspelling van de Peruanen, gaat de weg gewoon weer bergop. We blijven in Lucanas, een treurig bergdorpje. Er is nog 1 kamertje vrij. Na de douche worden we op straat uitgenodigd voor het promotiefeest van de basisschool. Wij dachten aan een soort open dag, maar het bleek een soort afscheidsfeestje te zijn van de laatste klas. Alle kindjes waren in pak of witte jurk verkleed. Hoewel de leraar boos naar ons keek omdat de kinderen niet netjes in de rij bleven staan, maar met ons kwamen praten, was het erg grappig. Wij zijn erg benieuwd naar de dans waarvoor ze geoefend hebben, maar eerst volgt een heel programma van saaie praatjes en diploma´s. Het dansen doen ze niet met elkaar, maar met de lerares en leraar. Ze hobbelen een beetje onhandig heen en weer en zijn erg giebelig van het glaasje drank dat ze hebben gekregen.

We klimmen naar Puquio en tanken bij voor de volgende bergetappes. De klim naar de laguna´s die op de altiplano liggen is langer dan verwacht. Onderweg springen er fluithazen verschrikt de berm in. Een Fluithaas lijkt op een kruising tussen een konijn en een eekhoorn. Ook zijn er heel veel wilde vicuñas. Het gaat steeds langzamer en we moeten om de 500m stoppen om op adem te komen. Ondertussen gaat het ook nog onweren. We denken eerst dat de hoogtemeter stuk is, maar gezien het gebrek aan zuurstof, zal de kaart er wel naast zitten. Ik drink veel ‘mate de coca' (cocathee) tegen hoogteziekte. Om 5 uur bereiken we eindelijk de 1^e laguna, die op 4100m hoogte ligt. Er ligt een huisje waar we naar toe gaan om daar te kamperen. De forelkweker die daar woont laat ons in een bed slapen. Gelukkig maar, want het is hier erg koud. Buiten is een stenen randje wat de wc moet voorstellen. Je kunt hier alleen een snelle behoefte doen. Maar alles wat je hier snel doet, laat je hart overuren draaien. Ik probeer in slaap te komen, maar mijn hart gaat als een gek tekeer.

De volgende dag fietsen we over de pampa langs allerlei languna´s, kuddes lama´s en alpaca´s en agressieve honden. Het is koud en het regent en hagelt en we trekken al onze jassen, mutsen en handschoenen aan. Wij slaan nog een lift van een vrachtwagenchauffeur af, waar we al snel spijt van hebben. Onze handschoenen zijn nat als we een afdaling van 10km krijgen tijdens een sneeuwbui naar Pampamarca. We sprinten een restaurantje binnen en ik roep bijna om een hete chocolademelk. Met een schildpaddensnelheid loopt een meisje naar de keuken. Onze vingers hebben een uur nodig om weer tot leven te komen. En dat terwijl de mensen hier zelf op open schoenen lopen! Ze hebben een kamertje met 2 bedjes en een kaarsje, waarmee wij al gelukkig zijn. Verder hebben ze in dit alleen dorp grote kuddes lama´s en alpaca´s, waar ze van leven.

Vanuit Pamparca klimmen we tussen besneeuwde bergtoppen naar de welverdiende afdaling. We eten bovenop om een uur of negen een gefrituurde forel (met rijst!) en besturen het bierdrinkritueel van 4 Peruanen om 9 uur ´s ochtends. Ze hebben 1 fles en 1 glas. De eerste schenkt zichzelf een glas in en schuift de fles door. De 2^e wacht tot het glas leeg is, vult deze voor zichzelf en geeft de fles weer door aan de 3^e etc.

Een andescondor zweeft langs ons heen naar boven. Beneden in de vallei dalen we langs een rivier naar Chalhuanca en de dag daarop naar Abancay. We bussen naar Cusco, om daar ons voor te bereiden op de kerst! En om te herstellen van gesprongen lippen, vervellende neuzen, droge, verwilderde kapsels en op zoek naar een warme douche.