De grens van Ecuadormet Peru loopt zoals vanouds. We hebben de grensovergang bij Macara gekozen, omdat dit een klein paatsje is. De douanebeambte is ´even´ weg. ´Even´ wordt op een briefje toegelicht als ongeveer 30 minuten. Wij wachten rustig en zien ondertussen iedereen ongecontroleerd de grens oversteken. Over de rivier naast ons zwemmen mensen met jerrycans naar de andere kant. De benzine in Ecuador is gesubsidieerd en erg goedkoop, dus wordt hier volop gesmokkeld en auto´s rijden altijd met een volle tank de grens over.

Aan de Peruaanse kant zien we gelijk een ander soort behuizing, namelijk rieten hutjes. Met al dat zand in deze woestijn, lijkt me dat niet echt praktisch, maar helaas hebben deze mensen weinig keuze. Er is meer armoede te zien langs de weg. We fietsen 140km naar de eerste grote stad, Sullana, waar we worden omringd door een grote groep taxichauffeurs die door elkaar vragen roepen en elkaar afzeiken als ze een vraag stellen die al eerder gesteld is. Het is erg gezellig, maar we moeten toch afscheid nemen omdat we het zand van ons af willen spoelen.

Vanuit de kuststad Chiclayo doen we een excursie naar enkele ruïnes in de woestijn. Het lijken meer op geërodeerde bergen, maar het is toch indrukwekkend. Onderweg vraagt de gids (die op een randje zit in de bus) of ik achterin wil gaan zitten. Ik zeg dat ik dat liever niet doe, vanwege misselijk en misschien wel overgeven. Hij zegt dat hij wel een zakje heeft. Daarna blijft hij doormokken en een paar vrouwen in de bus komen voor mij op. Dan ineens stopt hij de bus en stapt uit met de woorden; als zij niet verhuist, dan ga ik wel. De hele groep reageert verontwaardigd. We willen een nieuwe gids, maar dat lukt niet. Dus moet hij zijn excuus aanbieden, maar dat is een lachertje. Hij komt met allerlei smoezen aan, en Sander kan hem wel over tafel trekken. We besluiten hem verder maar gewoon te negeren. Weer een fijne gids-ervaring erbij!

Van Chiclayo naar Trujillo rijden we door droog en winderig gebied met veel archeologische opgravingen. Onderweg komt een bus ons met een rotgang tegemoet in een bocht. De chauffeur besluit dat het net dán een goed moment is om het chemisch toilet te lozen. Daar denken wij anders over, als we de spetters over ons heen voelen vliegen. ´s Avonds is de douche extra aangenaam.

In dit gedeelte in het noorden wordt veel suikerriet geteeld. Zorgeloos ontbijten we in een restaurantje. Een agent komt binnen om ons te vragen waar we naar toe gaan en loopt dan weer naar buiten. Als we klaar zijn met ontbijten en vertrekken, zit er binnen no-time een politieauto achter ons. Hij escorteert ons langs de rietvelden waar blijkbaar rovers zitten. Tot de grens van zijn werkgebied rijden ze met 4 mensen in de auto achter ons, waarna een andere patrouille het overneemt.

In Trujillo aangekomen, willen we vroeg ons bedje in kruipen. We raken onderweg echter aan de praat met 4 Peruanen en de avond eindigt met veel Cuba Libre en Pisco (de nationale likeur) in een disco op de dansvloer. Zelfs Sander danst de salsa onder de strakke en dronken leiding van Sabrina. Zij wil hem vervolgens ook mee naar huis nemen. Ik loop er een paar meter voor, maar daar schijnt ze geen probleem mee te hebben! Ik daarentegen merk er in mijn beschonken toestand maar weinig van. Uiteindelijk lopen Sander en ik toch samen naar het hotel.

Vanuit Trujillo nemen we de bus naar Lima. Daar komen mijn zus Liesbeth en haar vriend Corne naar toe gevlogen, en we kunnen samen een dag de stad bezoeken. We slapen in de wijk Miraflores, welke geen afspiegeling geeft van de rest van het land. Dure winkels, shopping malls, dure restaurants, veel zonnebrillen, hakjes en veel politiebewaking. Hier zie je geen arme sloebers, wie weet worden deze bewust buiten deze wijk gehouden? ´s Avonds eten we met z´n vieren in een restaurant aan een toeristisch straatje. Er komt een portrettekenaar langs die bij ons geen success heeft, maar bij de 2 dronken mannen achter ons tafeltje wel. Hij krijgt de opdracht om Liesbeth en mij te portretteren. Als de tekeningen af zijn, beginnen ze naar ons te brullen en strelen en kussen ze de portretten. Wij verdiepen ons maar even in ons eten, maar dat maakt hen niet uit. Ze hebben genoeg aan onze portretten. Na het eten nemen we afscheid van Liesbeth en Corne en gaan we ieder met ons eigen vervoer richting Cuzco.