De dag dat we Ecuador binnenrijden is het grijs en donker. Het centrum van de grensstad Tulcan is moeilijk te vinden. Gelukkig vinden we een hotel met een heerlijk hete douche en een zacht bed, waar we de volgende dag nauwelijks uit kunnen komen. Er is een goede Chinees in de buurt waar we ons tegoed doen. Even geen rijst met bonen en een uitgebakken biefstukje!!

Vanaf Tulcan slingert de weg waar nauwelijks verkeer overheen rijdt, omhoog naar 3200m, vanwaar we van een heerlijke afdaling gaan genieten. Denken we.... Het is er een met haarspeldbochten en op zich is dat niet erg, als de wind niet opeens op kwam zetten! Het is oppassen geblazen bij iedere bocht die we ingaan, je kan zomaar van opzij gegrepen worden door de wind. Vooral nu we wat minder gewicht hebben om de wind te trotseren. En eindigen in de vangrail is niet onze ambitie. Van 2 jassen en rode neuzen van de kou naar een graadje of 30 onderin de vallei, wat een verschil in een paar uur. We komen door een paar armoedige dorpen, droog en stoffig en eten een ondefinieerbare soep. Onze geplande eindbestemming halen we niet vandaag, dus we blijven in de oaseplaats Ambaqui. Daar vinden we een hotel met zwembad, sauna, stoombad en bar, dat hebben we wel verdiend!
Van hier rijden we door woestijnachtig gebied met een windje in de rug. Ik rijd bijna over een enorme zwart-roze spin heen. Sander wil graag een foto maken, maar het beestje zit er niet precies goed voor. Sander besluit hem te porren met een stokje.... en binnen 2 seconden is ie verdwenen onder een cactus. Helaas, volgende keer beter.

In Otavalo blijven we in hotel Geranio, die een soort remake hebben van Zwitserse chalets. Ik loop een uurtje over de traditionele markt, die op zaterdag erg druk is, maar waar nu bijna niemand is. Daardoor ben ik een extra gewild target, overal fluisteren en lokkers de verkopers me. Ze zijn allen gekleed in mooie doeken en rokken, de vrouwen met een zwart bolhoedje en de mannen met een lange zwarte vlecht. Het is moeilijk om me in te houden allerlei souvenirs te kopen, maar ja, ik kan nou eenmaal niet echt iets meenemen op de fiets! Gelukkig voor Sander zit hij te internetten, niks voor hem, die toeristentroep zoals hij het ook wel noemt.

Vanuit Otavalo fietsen we in 2 dagen naar de hoofdstad Quito. Hier slapen we bij Carolina die we kennen via Warmshowers. We zetten onze tent op in de achtertuin, een terras met een geweldig uitzicht. In Quito bekijken we het oude en nieuwe centrum. In het oude centrum zijn prachtige koloniale gebouwen te zien. Bij toeval lopen we langs een plein waar iemand net zijn toespraak afrondt, en deze meneer blijkt de president te zijn. Ik ren met de andere paparazzi mee, want ik wil ook wel een foto. In het nieuwe centrum eten we iets wat lijkt op shoarma (mmmm) en laten we ons ´s avonds met de taxi bij het casino afzetten. De prostituees, drugdealers etc. die dit gedeelte onveilig zouden maken, hebben wij niet gezien.

Ten zuiden van Quito liggen een aantal hoge vulkanen, inclusief sneeuwkap. Wij besluiten de Cotopaxi te beklimmen, een vulkaan van 5900m. We passen alle spullen van tevoren, wandelschoenen, stijgijzers, pikhouweel, jassen, muts etc. Met een jeep hobbelen we eerst een uur door het park Cotopaxi. Vanaf de parkeerplaats op 4800m lopen we naar de hut. Tot de wekker gaat om half 12, slapen we daar een paar uurtjes. Dan ga je in het donker met een gids op pad. Het is ongeveer 6 uur klimmen over de sneeuw naar de top, waarvan 5 uur in het donker. Het is erg zwaar, vanwege zuurstofgebrek, daarom gaat het erg langzaam. We bereiken de top, ondanks de statistieken dat 60% van de mensen eerder opgeeft. Én ondanks een paniekaanval mijnerzijds vanwege het steilste stuk van 45 graden vlak onder de top en Sander die last heeft van hoogteziekte en 25m voor de top een souvenir in het ijs legt. Het uitzicht vanaf de top is lonend. In de verte zien we 4 andere vulkanen boven een wolkendek uitkomen verlicht door de opkomende zon. We zijn trots op onszelf, maar ook blij om weer heelhuids beneden aan te komen.