Het is al weer een tijdje geleden. Hoe langer we onderweg zjin, hoe minder zin ik heb om achter het beeldscherm te kruipen. Dus alleen als ik zin heb, laat ik de inspiratie zijn werk doen. Ik begrijp dat sommigen misschien onrustig worden als er even geen verhaal geplaatst wordt, maar heb geduld!

Vanaf Medellin fietsen we door de koffiestreek. De Colombianen zijn erg trots op dit nationale product, maar als je het bestelt in een restaurant, zetten ze gewoon een kopje heet water neer, waar je je oploskoffie in mag gooien.We genieten in ieder geval van het landschap met groene koffiestruiken. We eindigen hier in de middle-of-nowhere in een hotelletje. ´s Middags word ik verschrikkelijk ziek, iets verkeerds gegeten. Ik weet van voor niet meer hoe ik me van achteren voel. De mensen van het restaurant zijn erg bezorgd en aardig. Ze gaan gelijk medicijnen en water halen en komen kijken hoe ik me voel. We blijven nog een dag zodat ik op kan knappen.
We bereiken de bergstad Manizales van waaruit Sander een excursie doet naar het park Los Nevados. Ik sla deze even over, vanwege interne problemen en de angst voor hoogteziekte. De piek van een van de bergen is 5100m hoog. Een busje rijdt omhoog, vanwaar de mensen 600m omhoog kunnen lopen. Bijna iedereen haalde dit, behalve de gids! Sander staat er alleen voor met zijn Spaans. Geen probleem, hij krijgt een hoop complimenten van zijn Colombiaanse mede-toeristen.

Vanuit Manizales naar Popayan rijden we door een laagland met veel suikerriet. Het is hier lager en dus warmer, en er wonen hier meer donkere mensen. Het doet ook gelijk een stuk armoediger aan.In Popayan hebben we onze eerste negatieve ervaring met een Colombiaan. Hij is de eigenaar van een ´very freindly, family-run hostel´. Dat kan wel zijn, maar zodra ik zeg dat we de fietsen wel op de kamer neerzetten, krijg ik een reactie in het Duits. Als ik heel aardig zeg, dat ik uit NL kom en slecht Duits versta,wordt de 2e wereldoorlog erbij gehaald. ´Iedere Nederlander heeft een hekel aan Duitsers! De oorlog is allang voorbij, weten jullie dat dan niet!Alle Europeanen zijn verschrikkelijk en kortzichtig, etc etc´. Ik weet even niet wat ik moet zeggen, maar ik doe er niet lang over om te besluiten m´n fiets naar buiten te rijden en weg te fietsen.Gelukkig is het Halloween vandaag en er lopen honderden vrolijk verklede kinderen rond om snoep te verzamelen. Dat vrolijkt ons wel op.

Vanuit Popayan is het een flink stuk fietsen door een stuk waar maar weinig mensen wonen. Het landschap is hier erg desolaat en woestijnachtig. Er gaan wat geruchten de ronde over struikrovers die hier bussen overvallen, maar wij besluiten dat stuk in een ruk te fietsen. Het beste is om ´s ochtends te vertrekken, dan liggen boeven nog hun roes uit te slapen. Er is niks van te merken. We ontmoeten 3 mountainbikers die ons op dit stuk vergezellen en met geen woord over dit probleem reppen. We nemen afscheid van onze medefietsers en gaan verder met de klim naar Pasto. Het is erg zwaar, maar we halen Pasto zoals gepland. Tito wacht ons daar op. Wij hebben hem eerder ontmoet en hij heeft ons uitgenodigd in zijn huis. Helaas heb ik weer iets verkeerds gegeten, dus lig ik vooral op bed, op een paar stappen afstand van de wc. Sander gaat met Tito 2 dagen op stap. Na 2 dagen voel ik me beter, dus we proberen het weer. Dat is iets te optimistisch ingeschat, dus halverwege gaan we liften. Er stopt een auto, waar de fietsen eigenlijk niet in passen. Maar er is geen sprake van opgeven, met een beetje proppen lukt het toch. We moeten ze wel vasthouden, zodat ze er niet uit vallen. Met een omweg via een onverharde weg worden we in een bergdorpje afgezet met de boodschap dat het alleen nog maar 10km dalen is naar Ipiales. 24km en een heleboel heuvels later bereiken we onze eindbestemming. Deze omweg was echter wel de moeite waard, met leuke boerderijtjes en overal mensen in traditionele kledij aan het werk op het land.

Colombia is ons dus al met al zeer goed bevallen. De landschappen, maar vooral de vriendelijkheid en vrolijkheid van de mensen. Zo´n gastvrijheid is in Europa moeilijk te vinden. Helaas is het vanwege de aanwezigheid van guerilla en paramilitairen vaak niet mogelijk om nationale parken te bezoeken, maar er is vanaf de weg genoeg te zien en beleven.